MANOLYA

~ 19. BÖLÜM (Sezon Finali) ~

"Zarif ve görgülü ruhlar bu dünyaya ait değillerdir."

Virginia Woolf

●●●

"Neden arabayla gidiyoruz?"

Arkamızda olan üsteğmen derin bir nefes alıp verdi ve herkesten önce "Önce arabayla sonra helikopter ile gideceğiz İnci hanım." Diye beni cevapladı.

Yaklaşık bir saat önce çatışma bitmiş ve tüm rehineler kurtarılmıştı. Şu an ise önde askerler, onların arkasında rehineler ve yanlarında on asker, arkalarında ben, Yaman ve Barlas yan yana, bizim arkamızda geri kalan askerler olmak üzere arabalara doğru yürüyorduk.

"Kafasına mı vurmuşlar bu kızın acaba?" Arkamdan gelen kısık sesli soruyla başımı istemsizce oraya çevirdim.

Üsteğmenden 6-7 santim kısa bir adam yanında ki esmer adama söylemişti bunu. O yanında ki adamdan cevap beklerken, esmer olan benim baktığımı görüp onun karnına dirsek atmış ve önüne dönmüştü.

"Sus Tilki." Herhalde lakabı Tilkiydi. Tam da ona göre bir lakap olmuş. Yola çıktığımızdan beri sustuğu süre toplam 15 dakika falandı.

Gözlerimi kısarak ona baktığımı görüp kendini tebessüm etmeye zorlamış ve bakışlarını benden çekmişti. Bende daha fazla bakmayıp önüme döndüm.

Yorulmuştum, bir yerde durup dinlenmek istiyordum ama sırf ben yoruldum diye 50 kişi duracak değildi ya.

Hâlâ yürümeye devam ederken midem hafiften bulanmaya başlamıştı, ama sıcaktan veya yürümektendir diye umursamadım. Mide bulantım artıp, başım da dönmeye başlayınca biraz yavaşladım.

İlla bir bokluk olacak!

Yavaşlamam yanımda ki Yaman ile Barlas'ın dikkatini çekmiş olacak ki, ikisi de dönüp bana bakmaya başladı. Bizim durmamız ile arkamızdan gelen askerlerin bir kısmı öne geçmiş bir kısmı da bizimle beraber durmuştu.

"Asel, iyi misin?" Barlas'ın sorusuyla bakışlarım ona döndü ama anında geri utanarak çektim.

Yarım saat önce yaptığım şeyden dolayı, ondan biraz utanıyordum. Ama bilerek olmamıştı, aniden gelişen bir durumdu.