MANOLYA

~ 12. BÖLÜM ~

"Zeki bir insana en büyük işkence, cahillerin tercih ettiği düzende yaşamaktır."

George Orwell

Medya; Kunt KANDEMİR

●●●

"Ne?"

İçimde kopan fırtınaların aksine ağzımdan çıkan iki harf, tek hece, bir kelime vardı.

Hislerime tercüman olmasını istediğim tek kelimeydi.

Kaç saat geçmişti? Odanın içine hakim olan sessizliğe karışan annemin hıçkırıklarını dinlememin ardından kaç saat geçmişti? Belki sadece yarım saat geçmişti, belki de sadece dakikalar.

Ama bana asırlar gibi geliyordu.

Ben Önder'in öz kızı mıydım? Baba sandığım it terörist mi olmuştu? Anneme yıllar sonra dokunmaya mı çalışmıştı? Annem neden bunu bana bunca zamandır söylememişti? Madem babam vardı ve beni kızı olarak görecekti o zaman neden daha önce söylememişti annem?

Kafam almıyordu. Allak bullak olmuştum.

Ağlıyordum. Belki de yıllar sonra insanların gözlerinin önünde, ne diyeceklerini umursamadan ağlıyordum.

Her şeyi bir kenara koyup düşüncelerimi toparlayabilmek için derin bir nefes alıp verdim.

Yıllarca Baba sandığım ve bizi bırakıp gittiği için içten içe üzüldüğüm kişi Babam değildi. Bunu neden daha önce söylememişti annem.

Ben yıllarca ne kadar itiraf etmek istemesem de baba hasreti çekmiştim. Ben hiç babam tarafından sevilmememiştim. Bir baba tarafından hiç saçlarım okşanmamıştı benim, hiç sarılmamıştım babama. Hiç dertleşmemiştim onunla. Çünkü bunları yapacak bir babam hiçbir zaman olmamıştı. Abim ile annem bana ne kadar baba olmak için çabalasa da olmuyordu işte. Anne ve abi sevgisi ayrı, baba sevgisi ise apayrıydı. Halbuki her çocuk bunu hak ederdi. En doğal hakkıydı bunlar.

Kendimi bok gibi hissediyorum. Hani olur ya sevdiğiniz birisi size kötü bir söz söyleyip sizi kırdığında boğazınıza bir öküz oturur. Yutkunamazsınız, konuşamazsınız. Sadece gözlerinizin dolmaması için büyük bir çaba sarf edersiniz. İşte tam da öyleydim.

Aradaki tek fark gözlerimin dolmaması için çabalamayı bırak, gözlerimden akan yaşları silme zahmetinde bile bulunmuyordum.