MANOLYA

~ 15. BÖLÜM ~

" Kırmayın...

Birbirinize kızın,
Birbirinizle kavga edin...
Ama ne olur sakın bir insanı,
Gönülce, gözce, dilce, ruhça kırmayın."

Özdemir Asaf

Medya: Karan KANDEMİR

Oy sınırı: 600
Yorum sınırı: 220

●●●

Yaman KANDEMİR'in Ağzından;

İçimde ki sıkıntıya görmezden gelerek sohbete odaklanmaya çalıştım. Babam ile Gökçe davete gitmişti. Ne olur ne olmaz diye de Asel ile Berzan buraya gelmişti. Berzan iyi adamdı, Sohbeti sarıyordu hepimizle de iyi anlaşmıştı. Arel hariç çocuk değildik artık, sırf kan bağımız yok diye ona ön yargı ile yaklaşıp dışlayacak halimiz yoktu ya. Asel ise yaklaşık bir saat önce yorgun ve uykulu olduğu bahanesiyle yukarıya yatmaya gitmişti.

Eğer birazcık bile olsa askeri eğitimde aldığım insan psikolojisi dersini biliyorsam başının ağrıdığına adım gibi emindim. Kendisi fark etmemişti belki ama bizimle oturduğu süre zarfında sürekli eliyle başını ovmuş ve bunu yaparken de yüzünü buruşturmayı ihmal etmemişti. Yanına çıkıp durumu ne diye bir bakmak istiyordum ama açıkçası abisinin tepkisinden çekiniyordum. Aslında Asel benim öz kardeşimdi, yani çekinmem çok saçmaydı ama...

Ama işte, başımıza gelenler hep ama'lardan gelmiyor mu zaten?

Karşımda ki Berzan'ın çalan telefonu ile dikkatimi ona verdim. Gecenin 12'sinde kim arıyordu ki? Telefonu cebinden çıkardığı zaman gördüğü isim ile kaşları hafif çatılmış sonra geri eski halini almıştı.

"Hayırdır kardeşim bir şey mi oldu?"

Her ne duyduysa kaşları çatılmıştı.

"Bu saatte mi? Çok acil değilse gelmeyeyim."

Sıkıntılı bir nefes alıp verdikten sonra bakışlarını tek tek hepimizde gezdirdi.

"Tamam o zaman sen bekle büroda ben geliyorum."

Telefonu kapattı ve ayağa kalktı. Onun kalkmasıyla ben ve Barlas da kalkmıştı.

"Hayırdır Berzan bir şey mi olmuş? Bir sıkıntı varsa söyle halledelim."