MANOLYA

~ 4. BÖLÜM ~

"Açıklamalarla vaktini harcama; insanlar sadece duymak istediklerini duyarlar..."

Paulo Coelho      

●●●

Yaman KANDEMİR'İN ağzından;

Geldiğimizden beri ilk defa bu kadar uzun bir sessizlik oluyordu.

Kafamı hafif çevirip İnciye baktığımda etrafa boş bakışlar attığını gördüm.

Babam artık iyice saçmalamaya başlamıştı. Tamam biz neyse de İnci ile Areli de mi düşünmüyordu.

Bu olayın onların psikolojilerini olumsuz yönde etkileyeceğinin farkında değiller miydi?

İlk geldiklerinde babamın ayaklanmasıyla bizde ayağa kalkmıştık.

Dikkatimi ilk yanlarında gelen genç kız çekmişti. Babamın bahsettiği üvey kız buydu galiba diye düşünmüştüm.

Babam hep bir kızı olsun istemişti. Doktorlar Arel için ilk önce kız olacak demişti. Babamın gözlerindeki sevinci halâ dün gibi hatırlıyorum. Sonradan hemşireler babamın kucağına erkek bir bebek getirdiklerinde babam inanmamış bu benim çocuğum değil çocukları karıştırmışsınız diye hastaneyi ayağa kaldırmıştı.

Babamın kendisinden emin bir şekilde çocukları karıştırdıklarını söylediğini gören doktor da kendinden şüphe etmiş olacak ki DNA testi yapılmasını istemişti.

Sonuç bebeğin erkek olduğu ve karışmadığı olunca babamın gözlerinde ki yıkımı görmüştüm.

Sonra ise babam olsun sağlıklı ya buna da şükür demiş ve Arel'i kucağından hiç bırakmamıştı.

Açıkçası bir kız kardeş fikri hiç de fena değildi. Bende bu zamana kadar hep kız kardeşim olsun diye dua etmiştim sonuç ise 5 erkek kardeşti. Keşke öz olması gerektiğini en başından belirtseydim.

Adının Gökçe olduğunu öğrendiğim kadının elini uzatmasıyla saygısızlık olmasın diye sıkmıştım.

Kardeşlerimin elini sıkmamasıyla elini indirmek zorunda kalmıştı. Bozulmuştu. Yüz ifadesinden bile anlaşılıyordu.