ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးက ျမဴလိုလိုအခိုးအေငြ႕တို႔ျဖင့္ မသဲမကြဲျဖင့္ ပိန္းပိတ္လို႔ေနသည္။ေျမေအာက္ခန္းလိုမ်ိဳး ကြန္ဂရစ္ေလွ်ာက္လမ္း၏ တဖက္တခ်က္ဆီမွာ ဝါက်င့္က်င့္ မီးလုံးေလးေတြ အစီအရီထြန္းညႇိလို႔ထားသည္။ဒီေနရာကို ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာမွန္းလည္းမသိ၊ဘာအတြက္ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိေခ်။လမ္းရဲ႕အဆုံးမွာဘာရွိေနမွန္းမသိေပမဲ့လည္း သူတျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆက္ေလွ်ာက္လို႔ေနမိသည္။ေလွ်ာက္ေနရင္းျဖင့္ အလင္းေရာင္က ပိုပို၍အားနည္းလို႔လာသည္။ေျမေအာက္ခန္းေလွ်ာက္လမ္း၏ အဆုံးမွာေတာ့ သံတိုင္မ်ားျဖင့္ကန္႔ထားေသာ အခန္းငယ္တစ္ခုရွိလို႔ေနသည္။ေနးလ္ ထိုအခန္းေရွ႕သို႔ေရာက္သြားတာႏွင့္ ကေလးငယ္္မ်ား၏ ဝမ္းနည္းစြာငိုေႂကြးေနပါေသာ အသံတို႔အား ၾကားလိုက္ရေတာ့သည္။
သံတိုင္တို႔ျဖင့္ကာရံထားေသာ အခန္းထဲမွာ အ႐ြယ္တူကေလးေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနၾကကာ ေၾကာက္႐ြံ႕စြာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးလို႔ေနၾက၏။ကေလးေတြကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့အခန္းဆိုတာကို သူ႔စိတ္ထဲမွာ အလိုအေလ်ာက္သိလို႔ေနေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္ဖမ္းဆီးထားမွန္းမသိသလို ဒီေနရာက ဘယ္ေနရာဆိုတာလည္းမသိေခ်။သူၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ အခန္းေရွ႕သို႔ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာကာ ကေလးငယ္တို႔အား အ႐ုပ္ကေလးမ်ားသဖြယ္ ေစြ႕ကနဲေပြ႕ခ်ီသြားေလသည္။ထိုလူမ်ားေရာက္လာတာႏွင့္ ကေလးမ်ား၏အသံတို႔က ပို၍ဆူညံ၍လာသည္။
ကေလးတစ္ေယာက္က မလိုက္ခ်င္၍ ေအာ္ဟစ္႐ုန္းကန္ေနတာေၾကာင့္ ထိုလူႀကီးက လက္ထဲမွအသင့္ရွိေနေသာ ေဆးထိုးအပ္ျဖင့္ လက္ေမာင္းကိုထိုးခ်လိုက္၏။ထိုအခါမွပဲ ႐ုန္းကန္ေနပါေသာကေလးက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ္သက္သြား၏။ေနာက္ထပ္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကပါေသာ ကေလးမ်ားအားလည္း ထိုသို႔ပင္ျပဳလုပ္၏။
"သူတို႔ကို ေရာင္းစားေတာ့မွာေလ..."
နားနားကပ္၍ ေျပာလိုက္ေသာအသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရေပမဲ့ လူကိုေတာ့မေတြ႕ရ။႐ုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္ေတြလိုမ်ိဳး မ်က္စိေရွ႕မွာ ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းတို႔အား ရပ္ၾကည့္ေနတုန္း ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ၿငိမ္သက္ေနပါေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အား ေပြ႕ခ်ီထြက္လာတာကိုေတြ႕လိုက္ရ၏။ထိုကေလး၏ မ်က္ႏွာအားျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ရပ္ၾကည့္ေနရာမွ သူလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားရသည္။
