မီးအေမွာင္ခ်ထားတဲ့ ကြန္ဒိုအခန္းေလးက သာမန္ထက္ကိုပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္လိုေနသည္။အေမွာင္ထုက လူကိုပို၍တိတ္ဆိတ္ အထီးက်န္ေစသလိုမ်ိဳး ခံစားရသည္။ေနးလ္ မီးခလုတ္အား စမ္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာလင္းခ်င္းသြားခဲ့သည္။ဧည့္ခန္းတစ္ခုလုံးက ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္လို႔ေနသည္။မီခါတစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာျဖစ္ပုံရသည္။မီခါက အိမ္ျပန္လာၿပီဆို ဧည့္ခန္းမွာရွိေနတတ္တာမ်ိဳးကရွားသည္။ေနးလ္ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ဦးတည္လာခဲ့လိုက္သည္။ခပ္ဟဟပြင့္ေနေသာ အိပ္ခန္းတံခါးမွတဆင့္ အထဲသို႔ၾကည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညအိပ္မီးေရာင္မွိန္ျပျပျဖင့္ အေမွာင္က်ေနေသာ အခန္းငယ္အားေတြ႕လိုက္ရသည္။
"မႈိင္း!..."
ေနးလ္အသံျပဳရင္းျဖင့္ အခန္းထဲသို႔လွမ္းဝင္လိုက္ေတာ့ အေမွာင္ခန္းထဲမွာ မီခါ၏အသံရႈသံမွ်င္းမွ်င္းအား ၾကားလိုက္ရသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ညအိပ္မီးေရာင္ မွိန္ျပျပေအာက္မွာ မ်က္လုံးက်င့္သားရသြားေတာ့ ကုတင္ေပၚ၌ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ႀကီးလွဲေနပါေသာ မီခါ့၏ပုံရိပ္အား ဝိုးတဝါးေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္။
"ဘာလို႔ မီးပိတ္ထားတာလဲ..."
ကုတင္အနားသို႔ တိုးကပ္သြားရင္းျဖင့္ သူေမးမိေတာ့ မီခါ့ဆီမွ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား အသံတစ္ခုထြက္လာခဲ့ၿပီးမွ...
"ပိတ္ထားခ်င္လို႔...."
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသံက ဖုန္းထဲမွာထက္ကိုပို၍ တိုးလ်ေဖ်ာ့ေတာ့ေနခဲ့သည္။အေမွာင္ထဲမွာဆိုေပမဲ့ နီးကပ္ေနတာမို႔ မ်က္ႏွာက်က္ဆီသို႔ ခပ္စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနပါေသာ မီခါ့၏မ်က္ႏွာအားျမင္ေနရသည္။ၿငိမ္သက္ေနပါေသာ မီခါ့၏ပုံစံက တစ္ခုတစ္ခုကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသလိုမ်ိဳး။ေနးလ္ သက္ျပင္းကိုရႈိက္၍ စိုထိုင္းေနပါေသာ အေပၚထပ္ကုတ္အက်ႌအား ခြၽတ္ပစ္ၿပီးမွ...
"ဘာလို႔ပိတ္ထားခ်င္တာလဲ...."
"ဦးေႏွာက္က ပိတ္ထားလိုက္ဆိုၿပီး သတင္းေပးလို႔..."
မီခါက ႐ႊတ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျဖေပမဲ့ ေလသံကေတာ့ ေပါ့ပါးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖင့္ အက္ကြဲေနခဲ့ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုေၾကာင့္ ထိခိုက္ခံစားေနရသလိုမ်ိဳး။
