စားပြဲေပၚရွိ အေငြ႕ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ ေကာ္ဖီက ေအးစျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။မနက္ကတည္းက အေဒၚႀကီးေသခ်ာျပင္ဆင္ထားေပးသည့္ ပူေႏြးသည့္စားေသာက္ဖြယ္ရာတို႔ဟာ တစစျဖင့္ေအးစက္လာၿပီျဖစ္သည္။ေကာ္ဖီကိုေတာင္ ခြက္ထဲဟန္က်ပန္က်ထည့္ၿပီးသည့္အထိ မီခါမတို႔ရေသး။အသင့္စား ကိတ္တစ္ခ်က္ကိုသာ ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္ၿပီး အၾကည့္ကဖုန္းscreenမွမခြာ။
"ေကာ္ဖီမေသာက္ဘူးလား!..."
ေနးလ္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ေမးမိေတာ့...
"ပူေနလို႔!..."
ေကာ္ဖီဆိုတာ ပူတုန္းအရသာခံေသာက္ရတာမဟုတ္လား။ၿပီးေတာ့စားေသာက္ဖြယ္ရာဆိုတာ ပူေႏြးလတ္ဆတ္ေနမွ အရသာရွိတာမ်ိဳးေလ။ေနးလ္ၾကည့္ေနတုန္း မီခါက ေကာ္ဖီခြက္ကို အပူေလ်ာ့မေလ်ာ့ တခ်က္စမ္းၾကည့္ၿပီးမွတစ္က်ိဳက္ေမာ့သည္။ၿပီးေတာ့ ေရွ႕မွမုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္ကို ေအးသြားေစဖို႔ ေမႊေႏွာက္ေန၏။ၾကည့္ေနရင္းျဖင့္ အာ႐ုံထဲမွာ ဆီတစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္သာ ေဝ့ေနတဲ့ အရည္ရည္က်ဲက်ဲ အ႐ြက္ဆိုတာ ရွာေဖြၾကည့္လို႔ေတာင္မရတဲ့ ဟင္းရည္ပန္းကန္လုံးကို အမွတ္ရလာမိေတာ့သည္။ျဖဴညစ္ညစ္အေရာင္အဆင္းရွိတဲ့ ထမင္းက သူသိဖူးသလို ရွည္လ်ားေကာ့ၫြတ္ေမႊးပ်ံ႕ေနတာမ်ိဳးမရွိ။သို႔ေပမဲ့ ထမင္းစားေဆာင္ထဲရွိ ကေလးအားလုံးကေတာ့ ၿမိန္ေရယွက္ေရစားေသာက္ေနၾကသည္သာ။ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ကေလးအ႐ြယ္မို႔ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ခ်မ္းသာျခင္းၾကားက ကြာဟခ်က္ကိုေတြးမတတ္ခဲ့ေခ်။အျဖဴစင္ဆုံးေသာအ႐ြယ္မွာ ဒုကၡဆိုသည့္စကားလုံးဟာ မရင္းႏွီးဘူးမဟုတ္လား။
မီခါဟာ ဒီလိုအေျခအေနတို႔ကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရင္း ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းခဲ့တာေတာင္မွ ဆင္းရဲျခင္းမွာ အသားက်ေနခဲ့တာလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ေနးလ္ရင္နင့္သြားရျခင္းကို စကားလုံးတို႔ျဖင့္ မေဖာ္ျပတတ္ေတာ့။ေအးစက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မုန္႔ဟင္းခါးပန္ကန္းဆီလွမ္းလိုက္ေသာ မီခါ့၏လက္အား အမွတ္တမဲ့ေထြးဆုပ္မိသည္။
႐ုတ္တရက္ႀကီး ဆုပ္ကိုင္လာပါေသာ ေနးလ္၏လက္ဖဝါးေႏြးေႏြးတို႔ေၾကာင့္ သူ႔၏အာ႐ုံတို႔ေနးလ္၏ထံပါးသို႔ က်ေရာက္သြားရသည္။အၾကည္ေရာင္မ်က္ဝန္းေတြထဲမွ ဂ႐ုဏာအေငြ႕အသက္ေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တည္ေနမွန္းေတာ့မသိပါ။နင့္နင့္နဲနဲအၾကည့္ေတြမွာ ေႏြးေထြးေပးလိုျခင္း၊ယုယေပးလိုျခင္း၊ေထြးေပြ႕ထားလိုျခင္း အေငြ႕အသက္တို႔ျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေနသည္။ထိုအၾကည့္တို႔ဆီမွာ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးဟာ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ရေသာ ခံစားခ်က္တစ္ခုကို ခံစားမိလိုက္ရ၏။
