"ကိုေနးလ္!..."
ရာသီဥတု၏ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ေရခဲတမွ်ေအးစပ္ေနေသာေရျဖင့္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ဖို႔ရာ ေနးလ္အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနဆဲ အေနာက္မွျမတ္သူ၏ေခၚသံေၾကာင့္ တန္႔သြားရသည္။ဘာလဲဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ ေနးလ္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမတ္သူကစိတ္ရႈပ္ေနသလို ပုံစံမ်ိဳးျဖင့္...
"ကိုေနးလ္ကို မီခါရွာေနတယ္!..."
"...."
ျမတ္သူ၏စကားေၾကာင့္ ေနးလ္ဆြံ႕အသြားရသည္။အခုေလးတင္ပဲ အိပ္ရာထဲကေန သူထြက္ခဲ့တာမဟုတ္လား။မီခါက ညက ေဆးအရွိန္ျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနတာမို႔ သူ အိပ္ရာမွ အသာအယာထလာခဲ့တာျဖစ္သည္။
!ႏိုးလာဝာာနဲ႔ သူ႔ကိုရွာေနစရာ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ...!
ျမတ္သူအား ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ျခင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲအဆုံးသတ္လိုက္ေတာ့သည္။အခန္းထဲသို႔ျပန္ဝင္လာလိုက္ေတာ့ ေစာင္ႀကီးေထြးလွ်က္ မၾကည္မလင္ျဖင့္ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေနေသာ မီခါ့အားေတြ႕လိုက္ရသည္။
"ေနးလ္!..."
ေနးလ္ ဝင္လာတာေတြ႕လိုက္တာႏွင့္ မၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားက ဝင္းပသြားခဲ့သည္။ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ အဖိုးတန္ပစၥည္းအား ျပန္ေတြ႕လိုက္ရ၍ စိတ္ခ်မ္းသာသြားသည့္ အေပ်ာ္လိုမ်ိဴး။သူ႔အားေတြ႕တာႏွင့္ မီခါက လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး...
"ဘယ္သြားေနတာလဲ၊ႏႈိးလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္း.."
"မ်က္ႏွာသြားသစ္တာေလ..."
ေနးလ္ေျပာေတာ့ မီခါက စူပုပ္ပုပ္ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီးမွ...
"အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ ေနမေကာင္းတဲ့လူကို တစ္ေယာက္တည္းထားပစ္ခဲ့တာလား..."
"...."
"ေနမေကာင္းတဲ့လူကို အနားမွာေသခ်ာေစာင့္ေပးရမွာ မဟုတ္ဘူးလား..."
မၾကည္မလင္မ်က္ႏွားထားျဖင့္ ကေလးဆိုးႀကီးလို ပုံစံဖမ္းေျပာေနေသာ မီခါ့ေၾကာင့္ ေနးလ္ဘာျပန္ေျပာရမလဲမသိေတာ့ပဲ ဆြံ႕အသြားရသည္။ဘယ္တုန္းကမ်ား ဒီေလာက္အထိ ကေလးဆန္သြားရတာလဲ။
