ညက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေမာက်မိသြားသလဲမသိ၊ျပန္ႏိုးလာေတာ့ အခန္းတစ္ခုလုံးမွာ အလင္းေရာင္ေကာင္းစြာရေနၿပီျဖစ္သည္။နံေဘးရွိ မီခါကေတာ့ အသက္ရႈသံမွန္မွန္ျဖင့္ အိပ္ေမာက်လို႔ေနဆဲ။ရွည္ေမ်ာေမ်ာ မ်က္ေတာင္စိပ္စိပ္ေတြက အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ပါးမို႔ေပၚသို႔အရိပ္က်လို႔ေနသည္။အနီးကပ္ျမင္ေနရသည့္ ပါးျပင္ေပၚမွ ေမႊးညႇင္းႏုႏုေလးေတြကလည္း ဒီေကာင္ေလး၏ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္မႈကိုေဖာ္ျပလို႔ေနျပန္သည္။စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အိပ္ေမာက်ေနတာေတာင္မွ ေခ်ာေမာခန္႔ညားသည့္အသြင္အျပင္ကို ထိခိုက္မႈမရွိေပ။ဘယ္လိုရႈေထာင့္မ်ိဳးျဖင့္ပဲေနေန မီခါဆိုသည့္အမ်ိဳးသားမွာ ႐ုပ္ဆိုးသြားသည့္အခ်ိန္ဆိုတာမ်ိဳးမရွိ။႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ႏွင့္ပတ္သတ္လာလွ်င္ အဲ့ဒီေလာက္အထိ ဆုေတာင္းေကာင္းသည့္အမ်ိဳးသား။ၿပီးျပည့္စုံသည္ဆိုသည့္စကားဟာ ဒီေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးမွ ျဖစ္ေပၚလာသလားထင္မွတ္ရေလသည္။
ေဘးတစ္ေစာင္း ျမင္ေနရသည့္ႏွာ႐ိုးျမင့္ျမင့္ေလးေပၚ လက္ဖ်ားေလးျဖင့္ မထိတထိတို႔ထိလိုက္ေတာ့ စိမ္းညိဳ႕ေနသည့္ မ်က္ခုံးတန္းတို႔ ခပ္တြန္႔တြန္႔ျဖစ္သြားသည္။ၿပီးေတာ့ အရိပ္က်ေနသည့္ မ်က္ေတာင္ဖ်ားတို႔ တဖ်တ္ဖ်တ္လႈပ္ခတ္လာၿပီးမွ...
"ေမာနီး..."
ထူအမ္းသည့္ႏႈတ္ခမ္းလႊာမ်ားၾကားမွ ထြက္က်လာသည့္အသံတို႔က အိပ္ခ်င္မေျပေသးသလို ခပ္အစ္အစ္ျဖင့္။မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြ တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာ မီခါ့၏ပုံစံက သာမန္အခ်ိန္ေတြထက္ကို ပို၍အျပစ္ကင္းစင္ကာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္ဟု ေနးလ္ေတြးလိုက္မိသည္။႐ုတ္တရက္ ရင္ထဲမွာယားက်ိက်ိျဖစ္လာရကာ ခြၽန္ျမေနေသာႏွာေခါင္းထိပ္ဖ်ားေလးအား ဆြဲညႇစ္ၿပီးမွ...
"ေမာနီး..."
ေနးလ္၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ မီခါအိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ ၿပဳံးၿပီးေတာ့မွ ေနးလ္၏ခါးေလးအား ဆြဲဖက္လိုက္ကာ...
"အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္မွတ္လား..."
