Şimdi Biraz Uyu | Texting

39. Bölüm

Yazardan:

Sancak gözleri kapanan sevgilisine son anda sardı kollarını.

"Bal!" dedi endişeyle. Yanlarından arabalar vızır vızır geçerken ne yapacağını bilemiyordu.

Askerdi o, çok daha tehlikeli anlardan silah arkadaşlarını kurtarmışlığı vardı ama bir değildi işte. Aşık olduğu kadın kollarının arasında baygın dururken bildiği her şeyi unutmuştu.

Bu kadardı işte..

En ufak bir sıkıntıda aklına doluşan sonsuz ihtimaller çocukluğundan kalma bir acıydı belki de..

Hızla kucağına aldı Balım'ı. Nihayet aklını çalıştırmış ve hastaneye gitmek için arabaya binmeleri gerektiğini düşünebilmişti. Seri adımlarla arabaya ilerleyip Balım'ı arka koltuğa yan bir şekilde yatırdı.

Hemen şoför koltuğuna oturdu ve dörtlülerini yaktı. Elini uzatıp Balım'ın elini tutmuştu çoktan. Bırakmayacaktı o eli..

"Bal.. Uyan güzelim, uyan bitanem.. Nolur uyan sevgilim. Uyan yürek yangınım benim.. Uyan gözbebeğim!"

Gözyaşlarının aktığının farklında bile değildi. Yol bir anlık bulanıklaşıyor gözünü kırptığında yanağına doğru akıyordu gözyaşı ve bulanıklık kayboluyordu.

"Bal.. Korkutma beni yavrum, aç gözlerini. Sabahtan beri saatlerce uyudun zaten. Doyamadın uykulara bugün.. Nolur aç gözlerini!"

Hızı 150'yi çoktan geçmişti. Korna çalıyor önündeki insanlara durumun aciliyetini yansıtmaya çalışıyordu. Endişeli gözleri dikiz aynasından Balım'ı buluyor sonra daha çok asılıyordu gaza.

Ağlıyordu, gözlerini Balım'dan ayıramıyordu ve gittikçe hızını artırıyordu.

İçinden ettiği duaların sayısını bilmiyordu.

"Aç gözlerini can parçam.. Uyan hadi ne olursun!"

Önünde duran adama defalarca kez selektör yaptı.

"Aç yolu anasını satayım!" diye bağırdı. "Aptal beyinsiz, acelem var belli ki değil mi?!"

Tiki ilk defa tutmamıştı ve farkında bile değildi. Odak noktası tamamen Balım'dı..

En yakın hastaneye vardı sonunda ve hemen inip Balım'ı kucağına aldı.

"Geldik can parçam, geldik yürek yangınım.. Hemşire! Doktor! Kimse yok mu?!"

Acilden içeriye girdiğinde hemşireler ve bir doktor hemen yanlarına geldiler.

"Beyefendi şöyle gelin." dedi bir tanesi. Gösterilen sedyeye yatırdı gözünden sakındığını. "Neyi var hastanın?"

"Bayıldı.."

"Herhangi bir olumsuzluk yaşandı mı? Bayılmadan hemen önce olabilir, gün içinde olabilir." Gözyaşlarını elinin tersiyle silerken endişeli bakışlarla hemşirelerin yaptıklarını izliyordu.

"Ailesiyle.." Derin bir nefes alıp aklını toparlamaya çalıştı. "Yani akrabalarıyla büyük bir tartışma yaşadı.. Çok öfkeliydi, sinir krizi gibiydi ama değil gibiydi de.. Bilmiyorum.."

Kendisini suçluyordu şu anda. O eve girmeli ve Balım yerine kendisi hadlerini bildirmeliydi.

Kalbindeki ağrı canını yakıyordu. Doktor hemşirelere direktif verirken hemşirelerden biri şırıngayla yaklaştı Balım'a.

"Durun bir dakika." dedi endişeyle. Bütün detayları vermeliydi. "Dün.." Nefes nefeseydi, aklını kaçıracak gibi hissediyordu kendini. "Dün regl oldu." Gözlerini sıkı sıkı kapatıp açtı. Kendisini toparlamak istiyordu ama bir türlü başaramıyordu. "Belki önemlidir diye söyleyeyim dedim." Ağlamaktan nefesi kesilik gibi oluyordu, biraz olsun kendini toparlıyor saniyeler sonra aynı durum tekrarlıyordu.