Just a Breeze || Vmin

විසි එක්වන කොටස

ජිමින් හිටිගෙ එයාගෙ ලොකු කාමරේ ජනෙල් ගැට්ට උඩ වාඩිවෙලා....එතන ජිමින් පාළු හිතුණ වෙලාවට වාඩිවෙලා ඉන්න පොඩි කුශන් මැටි එකක් එක්ක තද නිල්පාට කොට්ට තුන හතරක් දාලා හදලා තිබුණා... ගොඩක් දවසට ජිමින් එයාගෙ ලයිෆ් එකේ තියෙන ප්‍රශ්න චූටි ඇඟිලි නව නවා රෑ තිස්සෙ ඔම්මට කියලා නිදාගන්නෙත් එතනමයි....

ඒත් අළුත් කොලේජ් එකට ගියාට පස්සෙ ජිමින්ට අවුරුදු දෙකකට විතර කිට්ටු කාලෙකට ඒ පුරුද්ද අතෑරුණා... මොකද ජිමින්ට එ් කාලෙ කිසිම ප්‍රශ්නයක් ගැන තනියම හිත හිතා දුක් වෙන්න ඕන වුණේ නැහැ...ජනෙල් කඳට ඔලුව හේත්තු කරගෙන බිත්තියට පිට දීලා හිටිය ජිමින්ගෙ සුදුපාට ශර්ට් එක ඇතුලෙ ගුළි වෙලා පුරු පුරු ගගා හිටියෙ ජිමින්ගෙ බබා...

මිලෝ....

මිලෝ කියන්නෙ ජිමින්ගෙ පූස් පැටියා...පැටියා කිව්වට ඒකා ඇවිදගන්නත් බැරි තරම් බතල පූස් තඩියෙක් ඉතින්...

මේ ඉන්නෙ මීට අවුරුදු දෙකකට විතර කලින් හිටිය ජිමින්....මිලෝව තුරුල් කරගෙන ජනෙල් ගැට්ට ට වෙලා කල්පනා කරපු, හදිස්සියෙන් හිනාවුණ,අප්පා කියන කියන පදේට නටපු ජිමින්...

ලයිට් ඕෆ් කරලා තිබුණ කාමරේ එළියකට කියලා තිබුණේ ජිමින්ගෙ කකුල් දෙක ළඟ තිබුණ ෆෝන් එකේ එළියත් කාමරේ එහා කෙළවරේ ඩිම් කරලා ඔන් කරලා තිබුණ ටේබල් ලෑම්ප් එකත් විතරයික් වෙද්දි ඒ පුංචි එළියට කඳුළු පිරිලා තිබුණ ජිමින්ගෙ ඇස් දිලිසිලා පෙනුණා...ඒ ඇස් සැරින් සැරේ තරු පිරුණු අහසටත් තමන්ගෙ ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රීන් එකටත් මාරු වෙද්දි ජිමින්ගෙ එක අතක් නොනවත්වාම මිලෝගෙ ලෝම අතරින් උඩට පහළට ගියා...

බලන ඕනම කෙනෙක්ට තේරෙනවා ජිමින් කවුරුහරි කෝල් කරනකල් බලන් ඉන්නවා...ඒත් ෆෝන් එකේ ස්ක්‍රීන් එකේ තිබුණ ටේහ්‍යුන්ගෙ චැට් එක දැක්කා ම තේරුම් ගන්න පුළුවන් ජිමින් ඉන්නෙ ටේහ්‍යුන්ගෙන් එක ම එක මැසේජ් එකක් බලාගෙන කියලා...