"နင္ေျပာတဲ့အတိုင္းဆို တကယ့္ကို ေျမေခြးမပဲ...ေခၚတာႀကီးကလည္း သားသားတဲ့ဟယ္..."
"ေအးေလ...ေဝါ့..."
ခ်င္းခ်င္း၏ စကားကို ဖန္းဖန္းကေထာက္ခံစြာပ်ိဳ႕သည့္ပုံလုပ္ျပသည္။အတန္းခ်ိန္မရွိေတာ့သည္ျဖစ္၍ဝမ္ရိေပၚ၏တစ္ဖြဲ႕လုံးႏွင့္အတူ က်င္းရီလည္း ကန္တင္းရွိစားပြဲတစ္ဝိုင္းတည္းမွာေရာက္ေနၾကတာျဖစ္သည္။
အစက ဝမ္ရိေပၚ၏အခ်စ္ေရးကိစၥကို က်င္းရီပဲသိခဲ့သည္ျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ခ်င္းခ်င္းသိသြားၿပီးေနာက္ ဖန္းဖန္းသိခဲ့၏။ ဖန္းဖန္းသိခဲ့သည့္ေနာက္ ယြင္လုသိခဲ့ရၿပီး ယြင္လုမွတစ္ဆင့္ ယူဟန္လည္း သိရွိခဲ့ရ၏။
"အဲ့မိန္းမက တကယ့္ကို အကြက္က်က်နဲ႕ နင့္ေလးေလးရဲ႕ ႏွလုံးသားထဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္နိုင္ေအာင္လုပ္ေနတာ...နင့္ ေလးေလးရဲ႕ ဝါသနာေတြကအစအကုန္ေလ့လာထားခဲ့ပုံပဲေနာ္...ေအး...နင္ ၾကည့္ၾကပ္လုပ္...မိန္းမ မာယာေတြေအာက္မွာနင့္ေလးေလးပါသြားေတာ့မွာ..."
"ေအး ဟုတ္တယ္..."
ဝမ္ရိေပၚကို တည့္တည့္ႀကီးသတိေပးစကားေျပာေနသည့္ ခ်င္းခ်င္းကို ဖန္းဖန္းထပ္မံ၍ေထာက္ခံလိုက္ျပန္သည္။ထို႔အျပင္စကားထပ္ထည့္ေသာအားျဖင့္...
"ေယာက်ာ္းေလးေတြက သူတို႔နဲ႕ဝါသနာတူတာတို႔၊ သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြကိုနားလည္ေပးနိုင္တာတို႔၊ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႕မဟာဆန္တာေလးတို႔အဲ့တာမ်ိဳးေလးေတြႀကိဳက္ၾကတာလို႔ ငါၾကားဖူးတယ္ေနာ္...ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူး..."
ဖန္းဖန္းစကားကို လက္မခံသည့္ ယူဟန္ကဝင္ၿပီး...
"အဲ့တာေတာ့မဟုတ္ဘူးဟ လူအေပၚမွာလည္း မူတည္တယ္...ငါကေတာ့ ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ညီမေလးေတြ ပဲႀကိဳက္တယ္...ကိုယ္ကပဲ ခ်ီခ်င္တာမ်ိဳးေလး...ဒါေပမယ့္ ရိေပၚရဲ႕ေလးေလးက လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ဆိုေတာ့နင္ေျပာတဲ့မိန္းကေလးပုံမ်ိဳးေလးေတြကို ပိုသေဘာက်မယ့္ပုံပဲ...သူကိုယ္တိုင္ကလည္းအရမ္းတည္ၿငိမ္တာဆိုေတာ့ ကေလးဆန္တာေတြမႀကိဳက္ေလာက္ဘူး..."
ရင္ပူေနတာအနည္းငယ္သက္သာမလားဆိုသည့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ရင္ဖြင့္ခဲ့ရာမွဝိုင္းေျပာေနၾကသည့္လူမ်ားေၾကာင့္ ဝမ္ရိေပၚ၏ရင္ထဲပို၍တင္းၾကပ္လာသည္။လည္ေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္တစ္စို႔စို႔ျဖစ္ေနသည္သာမ ရင္ထဲလည္းအင္မတန္ျပည့္က်ပ္ၿပီးအစာမေၾကသလိုျဖစ္ေနသည့္အခါ ေန႕လယ္စာေတာင္စားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာျဖစ္၏။
