မနက္ ၅ နာရီခြဲကတည္းကဝမ္ရိေပၚအိပ္ရာနိုးလာသည္။နိုးတစ္ဝက္၊အိပ္တစ္ဝက္ခဏခဏနိုးေနခဲ့တာဆိုရင္ပိုမွန္မည္။သူအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းမနက္အေစာႀကီး သူမသိလိုက္ခ်ိန္တစ္စုံတစ္ေယာက္ကအလုပ္ထသြားမွာကိုစိုးေၾကာက္မိ၍ျဖစ္၏။
ဝမ္ရိေပၚ သူႏွင့္တူတူအိပ္ရာတစ္ခုတည္းအိပ္ေနသူမနိုးေစရန္ အိပ္ရာေပၚမွအသံမျမည္ေအာင္ျဖည္းျဖည္းထကာ မ်က္ႏွာသစ္ေျခလက္သန႔္စင္ၿပီးအိမ္ေရွ႕ဝရံတာကိုထြက္လာသည္။
"ဂလုံ...ဂလြမ္..."
ေနမထြက္ေသးခ်ိန္အေမွာင္ထဲမွာျဖစ္၍မျမင္မစမ္းႏွင့္လုပ္ေနသည့္ ဝမ္ရိေပၚက လက္ထဲမွအပင္ေရေလာင္းသည့္ခရားေလးလြတ္က်သြားသည့္အခါသူ႕ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္လိုက္သည္။ၿပီးလွ်င္ေရခရားကိုေခတၱခ်၍အိမ္ထဲသို႔ျပန္ဝင္ကာေရွာင္းက်န႔္၏အိပ္ခန္းတံခါးကိုအသာေလးတြန္း၍ဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏။ေရွာင္းက်န႔္နိုးထလာျခင္းမရွိဘဲဆက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကိုေတြ႕သည့္အခါစိတ္သက္သာရာရသြားဟန္ဝရံတာဘက္သို႔ျပန္ထြက္လာသည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရေအာင္ဝရံတာရွိမီးသီးေလးကိုဝမ္ရိေပၚဖြင့္လိုက္သည္။ၿခံထဲရွိအပင္မ်ားေရေလာင္းသည့္ေရပိုက္ဆီသြား၍သူ႕လက္ထဲကေရခရားကိုေရျဖည့္လိုက္ၿပီး ဝရံတာသို႔ျပန္လာကာ ေရွာင္းက်န႔္ပ်ိဳးထားေသာ ဝက္သစ္ခ်ဘြန္ဆိုင္းပင္ ေလးကို ေရေဖာေဖာသီသီေလာင္းေပးလို႔ေန၏။ထိုအလုပ္က မနက္တိုင္းေရွာင္းက်န႔္လုပ္ေနက်အလုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဝမ္ရိေပၚကအလိုက္တသိျဖင့္ကိုယ္စားလုပ္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။
"ကြၽီ..."
ၿခံတံခါးပြင့္လာ၍ ဝမ္ရိေပၚလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ဝင္ဖို႔လာေနၿပီျဖစ္သည့္ဦးေလးယန္ကိုေတြ႕သည္။ဦးေလးယန္မေတြ႕ခင္မွာပင္သူကႀကိဳၿပီး ေလသံမတိုးမက်ယ္ျဖင့္...
"မဂၤလာပါ ဦးေလးယန္..."
႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဦးေလးယန္မ်က္လုံးေၾကာင္သြား၏။သူဒီအိမ္မွာအလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္တစ္ေလွ်ာက္လုံးဒီေလာက္အေစာႀကီးဝမ္ရိေပၚနိုးထလာသည္ကိုမျမင္ဖူးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
