KARANLIK

3.BÖLÜM

Sen ağlama ,dayanamam diyen adam nasıl kıymıştı ağlamasına dayanamadığı kadına...

                  ~~~~~===~~~~~

"Eşşek şakası filan mı bu!?"

Yüzü gayet ciddileşerek,

"Seni asla bir şakaya dahil etmem ben Elif!"

Bu adam ciddiydi,neyse Elif zaten yarın kurtulacaksın hem nikah hazırlığı diye dışarı çıkarırlardı belki evet talih kuşu başıma konmuştu sanırım şans ilk defa yüzüme gülmüştü.

Aklıma gelen fikirler nahoş bir his bırakırken gülümsememe engel olamamıştım.

"Niye gülüyorsun?"

Dediğinde kahkaha atarak,

"Seninle evleniyorum ya ona gülüyorum(!)"

"Bu kadar sevineceğini bilsem daha önce söylerdim sevgilim!"

"Yaa deme o kadar sevindim ki yerimde duramıyorum şu an!"

"Elif !"

"Ne var?!"

"Yok bir şey , gidiyorum ben!"

"Nereye?"

"Odama,gelmek ister misin mustakbel karıcığım!"

Karıcığım diyor bir de Allah'ım sen sabır ver ,yok Allah'ım sen bana sabır vermeden önce karşımdaki şu insana akıl ver.

"Odana, gelmek ister miyim...ımm bir düşüneyim yok istemem senin gibi bir varlıkla aynı havayı solumak istemiyorum!"

Tam odadan çıkacakken başını uzatıp"Yarın kuaföre filan gidiceksin annemle haberin olsun sabah erken kalkarsın."

Evet,evet işte buydu.Allah'ım şükürler olsun.Zelihayla konuştuğum planı uygulamama gerek bile kalmadı.Neyse ki kolum yerinde kalacaktı,kırılmasına gerek yoktu.

               ~~~~~===~~~~~

Sınav giriş belgemi, kimliğimi ve pasaportumu da hazırladığım minik valize yerleştirdikten sonra aşağıya inmiştim.

"Elindeki ne?"

Kör mü acaba çanta olduğunu görmüyor mu Elif bu ?

"Çanta!"

"Onu ben de biliyorum Elif ama ne için o çanta?"

"Kullanmadığım kıyafetler hazır demir parmaklıklardan dışarı çıkmışken ihtiyacı olan birine veririm."

Evet sonunda hapishanemden kurtulacaktım... yani umarım öyle olacaktı.

Daha fazla bir şey konuşmadan arabalara binmiştik,çarşıya geldiğimizde Serkan sözde mustakbel annem ve aynı zamanda kayınvalidem olacak kadınla beni bırakıp gitmişti.

Aramızda beş adım mesafeyle yürürken arkamızda bizi takip eden korumalar peşimizi bırakmıyordu.

Nuray Hanım havlulara bakarken bir anda telefonum cebimde titreşmeye başladı neyse ki Bluetoothlu kulaklığım kulağımdaydı ve saçlarımdan görünmüyordu.

Kulaklığa dokunup aramayı açmıştım, arayan Zeliha'ydı.

🔉Elif ?

📞Kapalı çarşıda ne kadar kalabalık değil mi Nuray Hanım?!

Zelihayla konuştuğumu farketmemeleri gerekiyordu.

🔉Tamam çarşıdasın ,sınav saati yaklaşıyor ne zaman yanıma geleceksin Kayra bizi sınav yerlerimize bırakıcak.

📞Acıktım ben bu alışveriş ne zaman bitecek?

Dediğimde Nuray hanım ters ters bana bakmaya sürdürüp mırıldanarak"Sanki ben çok meraklıyım!"demişti.

Kesinlikle duymadın Elif,aman neyse konuşsun zaten dakikalar sonra bir daha yüzünü görmeyeceğin  bir insan(!)

📞Benim acil tuvalete gitmem gerek şu korumalara söyle peşimden gelmesinler sülük gibi yoksa çığlık atarım!

🔉Çarşının çıkışında arabayla bekliyoruz yeni geldik yakındık zaten,sen de hızlı ol çıktığın gibi atla arabaya.Telefon açık kalıcak merak etme.

Nuray hanımın yanından uzaklaşırken korumaların peşimde olmadığı görüp rahatlamıştım,az kalmıştı hem de çok az.

Çarşı çıkışına ulaştığımda çarşı kapısında bekleyen korumaları görünce elimdeki şapkayı başıma geçirip saçlarımı yüzüme dağıtmıştım.

🔉Elif sakin ol korumalar arkandan bakıyorlar ve telefonla konuşuyorlar sanırım sen olduğunu anladılar.

📞Araba nerede?

🔉Kuruyemişçinin önünde bak arkamızda bir tane kamyon var.

📞Tamam gördüm geliyorum.Kapıyı açın bindiğim anda gaza basın!

🔉Tamam hızlı ol!

Arabanın kapısını açıp içine atladığım gibi Kayra arabayı sürmeye başlamıştı.

"Oh bee!"bir rahatlama gelirken içime Zeliha korkuyla aynaya bakıyordu.

"Noldu?"

"Arkana bakma Elif!"

Yapma dedikleri bir şeyi yapma huyum olduğu için dediği anda arkamı dönmüştüm.

"Serkan!"

Gözlerim dehşetle arabasıyla peşimizde olan Serkan'a bakarken bir anda telefonum titreşmeye başlamıştı.

Telefon ekranında "Mustakbel Üvey Abin!"yazısını görürken soğuk terler akıtmaya başlamıştım.

Açmalı mıydım,hayır açma Elif sakın...ama peşimizi bırakmaz ki Elif,ne yapmalıyım bilmiyordum.

Kayra telefonu elimden alıp telefonu kapatmıştı.

"O şerefsizi ben hallederim sizi ilk sınav merkezine bırakayımda!"

"Kayra nasıl halledeceksin?"

Zelihayla aynı anda söylemiştik bunu.

Kayra sıcak bir şekilde gülümseyerek"Unuttunuz galiba onun oturduğu masada ben de varım!"yani kendisinin de karanlık işler yaptığını söylüyordu ve korkmadığını ama Kayra onlar gibi değildi olamazdı da.

                ~~~~~===~~~~~

Sınav merkezinin önüne gelmiştik arabadan indiğimiz gibi içeriye girmiştik ve güvenlikte kapıyı kilitlemişti son dakika olduğu için.

Evet kaderimi değiştirmeliydim,seçim hakkı benimdi kimsenin değil ve ben başka bir hayat için ilk adımımı atmıştım.

Elimde olan özgürlüğümü kimsenin kısıtlamasına izin veremezdim,vermeyecektimde.

Özgürdüm ve hep özgür kalacaktım...

                 ~~~~~===~~~~~

Ben senin kızınım anne ve elimden özgürlüğümü kimse alamayacak.

Elif sözü!