KARANLIK

18.BÖLÜM

(Elif)

Beynimin içinde ara sıra kesit kesit görüntüler gelip gidiyordu,bu anılar bana mı aitti yoksa başka birine mi aitti bilmiyordum...bilemiyordum.

♣️

Dört yıl önce°Ameliyattan bir hafta sonra

"Anne...anne..."

"Burdayım kızım."duyduğum yabancı sesle ağırlaşan gözkapaklarımı zorlukla açıp başucumda bekleyen iki çift gözle karşılaşmıştım.

Kimdi bu yabancılar,neden bu kadar sevgiyle bakıyorlardı yüzüme.

"Siz...siz kimsiniz?"kelimeler teker teker çıkıyordu dilimden.

"Yavrum biziz annen ve baban hatırlamıyor musun bizi?"

Kaşlarımı çatmıştım,bu yabancılık hissi neden bedenimi sarmıştı bilmiyordum.
Başımı hayır anlamında sallamıştım.

~~~~~===~~~~~

"Geçirdiği kaza hafıza kaybına sebep olmuş."

"Geçici mi ?"demiştim kısık sesle.

"Maalesef zor görünüyor hatırlaması, yaşadığı şok anıları silmiş."

Bir boşlukta hissediyordum,tanımadığım insanların arasında bana sevgiyle kızım diyen insanların yanındaydım.

İçimdeki bu acı neyin nesiydi, her an ağlamak istememin sebebi neydi?

Sanki birini kaybetmiştim,canım acıyordu...kalbim sızlıyordu.

♣️

Annemin söylediğine göre çok büyük bir kaza atlatmıştım,o yüzden bana ait olmayan anılar gözümün önüne geliyormuş.

Anne deyince içimde oluşan acının nedeni neydi,annem yanımda değil miydi?

Ayşe,annemin ismi; mahallede herkes ona çok büyük saygı gösteriyor ,kendisi ebe.

Babam...baba kelimesini hiç bu kadar zor telaffuz etmemiştim.

Babam emekli öğretmen,tarih öğretmeni.Kardeşim yoktu tek çocuktum.

Benim adımsa ,iki ismim var aslında Elif Yade ama Elif demiyordu kimse.

Herkesin seslendiği ismim 'Yadeydi'.Yade'nin anlamı mı ne diyeceksiniz;hatırlanan,hatırda kalan,yabancı kişi anlamına geliyormuş annem söylemişti.

Dört yıl önce geçirdiğim kazadan öncesini silmişti beynim çocukluğuma dair anılarım ergenlik yıllarım hepsi yok olmuştu.

Tek hatırladığım ,hukuk okumak istediğimdi ve evet şu an son sınıf hukuk öğrencisiyim yakında mezun olup avukat olma yolunda ilk adımımı atmış olacaktım.

Dört yıl geriye gittiğimde ameliyattan sonra gözlerimi ilk açışım annemi ve babamı başucumda görmem fakat onları tanıyamamam.

Ne kadar üzülmüşlerdir tek çocukları onları tanıyamamıştı,aylar geçtikçe yavaş yavaş yüzlerine tekrar aşina olmuştum.

Ben de eksik olan bir şeyi tamamlıyorlardı sanki.Babamın 'kızım'deyişi annemin 'ela gözlü güzel kızım'deyişi gözlerimin dolmasına sebep oluyordu,yıllardır hasret kalmışım gibiydi hissettiklerim.

Ben Elif Yade ,babasının ve annesinin biricik kızı.Herkesin sanki kırılacak bir biblonmuşum gibi yaklaştığı kadın.

Biblon deyince sanki bir şarkı sözünde geçiyordu bu kelime...bir dakika hatırlayacağım.