KARANLIK

20.BÖLÜM

Soğuk havanın rüzgarı saçlarımı dağıtırken terasta dakikalarca gökyüzünü,akan trafiği,her an koşuşturan insanları izlemiştim.

Çantamda titreşen telefonla kendime gelip telefonu açmıştım.

📞Efendim?

🔉Kızım nerdesin bu kaçıncı arayışım telefonun sessizde mi senin?

Ne diyebilirdim ki daha kendim bile içimdeki hissi acıyı tarif edemezken bir başkasına nasıl söylerdim?

🔉Elif sen iyi misin,nerdesin?

📞Geliyorum.

Telefonu kapatıp tekrar aşağıya inmek için kapıya yönelmiştim.

Burnuma gelen böğürtlen kokusuyla ve sigara dumanıyla duraksayıp kapının önünde elindeki sigarayı yere düşüren adamla göz göze gelmiştim.

Sigaranın ateşi yağmur damlalarıyla sönerken, böğürtlen kokusu halen yayılıyordu.

Bu koku...çok tanıdıktı bu his.

Kapının önünde yüzünde tarif edemediğim bir şaşkınlıkla soğuktan kızaran suratıma bakan adamı yani hayranı olduğum Kayra Polat'ı görünce haliyle ben de şaşırmıştım.

Yağmurdan saklanmak için ben de kapının girişine doğru gitmiştim,Kayra Polat yüzündeki aynı ifadeyle beni incelemeye devam ediyordu.

"Merhaba Kayra bey ben...yani şey kendimi tanıtayım ismim Elif Yade yeni mezunlardanım,avukatım."

Gözlerini kırpmış söylediklerimde yanlış bir şey varmış gibi susmaya devam ederken yüzüme bakmaya devam ediyordu.

"Iııı şey yanlış bir şey mi söyledim acaba?"dememle kolumdan çekip saçlarıma yüzünü gömmesi bir olmuştu,kemiklerim kırılıcak gibiydi.

Sarılmasıyla anlık bir duraksama yaşayıp hayatı sorgulamıştım,bir dakika ben şu an ne yapıyorum ve bu adam niye bana sarılıyor ne haddine!?

"Beyefendi bırakır mısınız!?"derken boynuma akan sıcak gözyaşlarıyla "Elif..."derken ki sesi kalbimi sızlatmıştı.

Sanki yıllardır tanıyordu beni yani Elif her kimse artık onu.Sesi öyle hüzünlü öyle içtendi ki bana sarılmayı bırakmasını istememiştim.

Başını geri çektiğinde yüzüme bakarken"Yaşıyorsun...öldün sandım ama asla kabul etmedim öldüğünü hep bekledim seni ve geldin...geldin Elif!"dediğinde söylediklerini anlamaya çalışırken gülümseyip"Evet sanırım yaşıyorum ama beni başka biriyle karıştırdınız ben Elif Yade Yavuz'um sizin bahsettiğiniz Elif değilim ve sizi de hayatımda ilk defa görüyorum...yani şey yüz yüze ilk defa görüyorum yoksa hayranınız sayılırım!"demiştim tek nefeste söylerken kelimeleri.

'Saçmalama!'der gibi bakan yüz ifadesinin ardından"Elifsin...benim Elifimsin sensin işte...aynısın!"derken elleri cebindeki telefona gitmişti.

Telefonun kilit ekranını açıp bana gösterirken iyice üşüyen bedenim buz tutmuştu.Ekrandaki kadın bendim...yani bana çok benziyordu ikizim olsaydı bu kadar benzerdi!

"Evet şimdi sizi anlıyorum gerçekten,bu kadın bana çok benziyor!"

"Benzemiyor bu kadın sensin!"

"Bakın Kayra Bey ben hayatımda hiç İstanbul'a gelmedim ki sizi de tanımıyorum yani bu kadın ben değilim lütfen şimdi çekilir misiniz arkadaşlarım aşağıda beni bekliyor!"

Karşımdaki adam duyduklarıyla afallamış gibi duvara yaslanırken "Anlıyorum haklısınız...özür dilerim bir an sizi benzettim yani belki de o kişi olmanızı istedim... gerçekten özür dilerim!"deyip kapının önünden çekilmişti.