KARANLIK

27.BÖLÜM

(Elif)

"Emir Karadağ sence nasıl biri?"

Kayrayla yemek yedikten sonra akşamın serinliğinde balkona geçmiştik.

"Niye sordun?"

Gözlerindeki şüpheyle cevabımı beklerken bir yandanda hiç değişmeyen böğürtlenli sigarasının gri dumanını havaya bırakıyordu.

"Hiiç...sadece ne bileyim garip bir adam,masadan biri mi?"

"Hayır masadan değil,babası çok ünlü bir hayırsever belki tanırsın Poyraz Bey."

İsmini duymuşluğum vardı ama özellikle araştırmamıştım hiç.

"Neresi garip?"demişti kül tablasına biten sigarasını bastırırken.

"Anlamadım?"

"Dedin ya garip bir adam ben de neresi garip diye soruyorum."

Hafifçe dudaklarım kulaklarıma doğru kıvrılırken"Ortağını benden daha iyi tanıyor olmalısın Kayra Bey!"dedikten sonra bakışlarımı gözlerine odaklamıştım.

Göz çevresinin kırışıklıkları daha belirgin olmuştu keza gözleri çok yorgun bakıyordu,o kahverengileri değişmişti.

Ne yaşamıştın be adam seni bu kadar yoracak...

"Kayra Bey olduk şimdi de öyle mi Elif Hanım!?"

Sesimdeki tınıyı yumuşaklaştırırken "Öyle!"demiştim ki duvara yaslı bedenimi tutup aniden kendine çekivermesi bir olmuştu.

"Kayra!"

Nefes alışverişim hızlanırken gözlerini yüzüme odaklayan adama sesleniyordum ama beni dinliyor muydu bilmiyordum.

"Birkaç gün önce pek bir cesurdun?"derken yüzündeki gülümseyiş hiç masumane değildi,neyden bahsettiği anlamama rağmen susmamıştım.

"Hangi günden bahsediyorsun?"

Elim usulca ensesine doğru gitmişti.Yeni traş olmuştu anlaşılan tenime değen saçları diken dikendi.

"Hani öpmekten kızaran dudak sevdiğini söylediğin gün vardı ya...yatakta bacaklarını belime doladığın..."

O günün çok az bir kesiti gözümün önüne geliyordu,gerçekten aramızda bir şey olmuş muydu...asla hatırlamıyordum.

Ensesindeki saçlarını tırnaklarımla hafif dokunuşlarla karıştırırken irislerindeki hareketlilik görülmeye değerdi.

"Tüh ne yazık,hiç hatırlamıyorum."

Dudaklarının arasından çıkan sesli nefesinin böğürtlen kokusu yüzüme yayılıyordu.

"Hatırlamaya değer doğrusu,eğer istersen...hatırlamana yardımcı olabilirim."

Gözleri dudaklarımın kıvrımına kaymıştı,belimdeki eli sertliğini artırırken köprücük kemiğine ufak bir öpücük bırakmıştım.

Evet elimden geldiğince Kayra'yı tahrik ediyordum sanırım.Eski Elif miydim orası biraz şüpheli.İçimdeki bu his beni durdurmaya engel olmuyordu.Sakin ol Elif...pişman olacağın bir şey yapayım deme!

Pişmanlık mı onca yıldan sonra mı?

"Zambaklar en ıssız yerlerde açar
Ve vardır her vahşi çiçekte gurur.
Bir mumun ardında bekleyen rüzgar,
Işıksız ruhumu sallar da durur."