Lost On You ||| kuroken

18- seni geri kazanmak için

Ayrılalı sadece bir hafta olmuştu ve kenma şimdilerde tamamen yalnız kalmıştı. Terushima bir kere dahi kenmaya ulaşmaya çalışmamıştı ve Kenma'nın istediği de buydu zaten. Günlerdir arkadaşlarından ve özellikle kuroodan nasıl özür dilemesi ve kendisini nasıl affettirmesi gerektiğini düşünüyordu ancak bir sonuca varamıyordu. Aynanın karşısına geçip her konuşmasını denediğinde sonu reddedilmesiyle bitiyordu. Birinden yardım almak istiyordu ancak yardım alabileceği kimse yoktu şu an.

"Ahhh, başım belaya düştüğünde bile yazabileceğim birisi olarak aklıma gelen tek kişiye nasıl yaptım bunu." Odasında ordan oraya yürürken kendi kendisine konuşuyordu. En sonunda başı döndüğünde kendisini camın altındaki koltuğa bıraktı. Oflayarak dirseğini dayadı camın mermerine ve eli ile başını destekledi. Ne olursa olsun barışmak istiyordu kuroo ile.

Bunca zaman kurooyu görmemekte ısrar etmişti ve artık onu tanıyıp arkadaş olmak istiyordu. Bir hata yaptığı için değil, arkadaşlıklarına bir şans verebilmek içindi.

Bulutların süslediği aydınlık gökyüzünü izliyordu. İzledikçe gözleri doluyordu. Her geçen saniye göz yaşlarını gözünde tutmak zorlaşıyordu. Dudakları titremeye başladığında ise artık kendisini tutamıyordu. Oturduğu koltukta iki dirseğini bacaklarına dayayıp yüzünü ellerinin arasına alarak ağlamaya başladı. Hıçkırıkları arasında sayıklıyordu.

"Nasıl birine dönüştüm ben. Birine bunu nasıl yaparım. Kendime bunu nasıl yaparım. Bunu kendime nasıl yakıştırırım. Onun bu kadsr acı çekmesine nasıl göz yumarım." Derin bir nefes alıp kafasını kaldırdı. Daha sonrada ayağa kalktı ve odasındaki boy aynasına yaklaşıp kendini izledi bir süre. Kaşlarını çatmış dik durmaya çalışıyordu. Suratında ciddi bir ifade vardı. Fakat kaşları titriyordu göz yaşlarını tuttuğundan. Günlerdir okula yataktan kalktığı gibi gidiyor banyo dahi yapmıyordu. Tamamen çökmüş durumdaydı. Kendisini salmıştı adeta.

Duyduğu pişmanlık hissi ona dünyada cehennemi yaşatıyordu. Öyle pişmandı ki aynaya bakmaya bile utanıyordu, kendisine tahammülü yoktu. Ölüp gitmek istiyordu çünkü bedeni artık bu pişmanlığı kaldıramıyordu.

Aynada bu berbat halini gördüğünde ne hale geldiğini ancak idrak edebilmişti. Özgüvenli bir şekilde "Bunu düzelceğim." Diyerek banyoya girdi. Başından aşağı sular akarken kesin kararlıydı. Bunu bugün halledecekti. Bir planı yoktu, doğaçlama hislerini anlatacaktı. Başka çaresi de yoktu zaten.

Banyodan çıktığında Alel acele eline geçen şeyleri üzerine geçirdi. Siyah bir eşofman ve gri bir sweatshirt giymişti. Tekrardan aynanın karşısında durduğunda hala kaşları çatık ciddi surat ifadesiyle bakıyordu. Ama yinede suratında günlerdir olan uykusuzluğunun ve ağlamalarının izleri vardı. Eline telefonunu alıp saate baktığında akşam olmasına az kaldığını farketti.

Kapıdan çıkarken son kez düşündü ne yapacağını. Kuroo'nun evine gidecek ve onunla konuşacaktı. Hislerini, niyetini ve pişmanlıklarını anlatacaktı. Özür dileyecekti. Kuroo onunla konuşmak istemezse de kapısına oturup kalkmayacaktı. Ta ki kuroo onu dinleyene kadar.

Evine gitmek için metroya binmesi yeterliydi. Koşturarak geldiği metroya bindiğinde ise surat ifadesi hala aynı ciddiyetteydi. Hayatı boyunca hiç kimse için bu kadar uğraşacağını düşünmezdi. Kendisine o kadar çok şaşırıyordu ki. Birini kırmak eskiden umrunda olmazdı. Bu yüzden şaşırıyordu kendisine. Hayatı boyunca ilk kez birini kırmak istemedi, birisini incittiği için pişman oldu. Dokunsa kırılacak bir cam gibi davranmak istiyordu artık ona. Nedendir bilinmez, her zamankinden farklı bir duygu kaplamıştı içini. İsteyen hırs desin isteyen tatminlik desin. Kenma kurooya değer vermek istiyordu. Çünkü onun değeri hakeden birisi olduğunu anlamıştı artık. Birisi birine zarar verdikten sonra onu merak etmeye başlar. Pişmanlık duyar. Ve ona zarar verdiğinden kat be kat fayda vermek ister. Ve o ilk defa, birisini kırmak istemiyordu. Bundan haftalar öncesinde kime zarar verdiği umrunda olmayan bir serseri iken şimdi adeta taştan kalbi bir pamuğa dönüşmüştü. Bunu yapan kişi kurooydu, vesile olan kişi ise Tsukishimaydı. En başında tsukishima'ya kendisini ifşaladığı için nefret besliyordu. Ancak şimdi ona teşekkür ediyordu içte içe. Çünkü onun sayesinde kendisine gelebilmişti. Onun yaptıkları adeta bir tokat gibi çarpmıştı suratına. Ve Tsukishima'nın sert sözlerine rağmen asıl amacının bu olduğunu biliyordu. Her ne kadar istemiyor gibi görünse de Tsukishima'nın da kenmayı geri kazandırmak istediğini biliyordu. Herkes onu bekliyordu ve kenma gelmek üzereydi. Ne olursa olsun affettirecekti kendisini. Vazgeçmeyecekti. Çok uzun sürse bile üstüne gidecekti. Kendisini affettirecek ve yeni bir sayfa açacaktı.