Lost On You ||| kuroken

21- seni gördüm

"teşekkür ederim, beni dinlemeyi kabul ettiğin için." Kenma gergince bu cümleleri sıralarken kuroo'nun cevap vermeye niyeti yoktu. Kenma ne söyleyeceğini düşünmemişti ve bu yüzden aklı karman çormandı şu an. O da içinden geldiği gibi konuşmaya karar verdi. Islak zeminde Yan yana oturuyorlardı ancak aralarında mesafe vardı. Yine de birbirlerinin kokusunu alabiliyorlardı. Ancak birbirlerine bakmıyorlardı. Kenma gergince bir nefes verip iki dudağını araladı.

"Değişmişsin, ben varken çok mutsuzdun. Yani herkes öyle söylüyordu." Kuroo hafiften gülümsedi.

"Evet, seninle geçen her saniyem eziyet doluydu. Ki zaten, artık sana karşı hiç bir şey hissetmiyorum." Kenma gittikçe yıkılıyordu. Ama hakettiğinin farkındaydı. Kuroo ise kendini kandırıyordu. Derin bir iç çekti kenma.

"Biliyor musun sen konuştukça kendimden daha çok nefret ediyorum. Seni incittiğim için çıldırıyorum. Herkes bana senin nasıl birisi olduğunu anlatıyordu ancak ben kulağımı tıkamıştım. Her şey bir anda üst üste geldi, herkes bana hata yaptığım konusunda uyarıda bulunuyordu ve benim kafam gittikçe karışıyordu, bu dönem de de karşıma terushima çıktı. Tsukishima o gün benimle konuşurken beni anladı. Ancak doğru olanı yaptı. İyi olmadığımın farkındaydı ancak sırf bu yüzden beni pohmpohlamadı. Ona bir teşekkür borçluyum. Ben böyle bir insan değilim ve tsukishima uyanmamı sağladı. Sağlıksız zihnim yüzünden hata üzerine hata yaptım, göz kapaklarım adeta birbirine yapışıktı ki yaptığım şeylerde kendimi haklı gördüm." Kenma dönüp kurooyu kontrol etti. Dinlediğinden emin olduğunda önüne dönüp devam etti.

"Ondan hoşlandığımı zannettim. Ama ondan hiç bir zaman hoşlanmamıştım. Eğlenmek için değildi. İçim hiç bir zaman rahat olmadı ve her adımımda içimden bir parçanın öldüğünü hissedebiliyordum. Sanki senden kaçmak için bir adım gibi görüyordum. Her cümlem, hatta ağzımdan çıkan sesin bile seni sinirlendirdiğini biliyorum. Bunu neden yaptığım hakkında mantıklı bir açıklamam olmaması kendimden nefret etmeme neden oluyor. Eğer zamanı geri alıp sağlıklı bir akılla düşünseydim asla yapmazdım. Şimdi anlıyorum ki ben o zaman iyi değildim. Herkes üstüme geliyor ve ben kendimi haklı sanıyordum ancak değilmişim." Burnunu çekti sertçe kenma.

"Daha iyi hissedeceğimi sandım, kaçarsam daha iyi olur sandım. Ama yalnızca aklımı kaybetmişim, bu mümkün değil. Aksine, her gün acı çektim. Kendimi kaybettim. Ne kadar pişman olduğumu kelimelerle anlatamıyorum. Sana neler yaşattığımı anlamam çok uzun sürdü. Gözlerime resmen perde inmişti. Ne söylersem söyleyeyim haklı olmadığımı biliyorum. Ama senden öylesine nefret etmiştim ki önümü göremiyordum. Hatta seni bile göremiyordum." Kuroo kaşlarını çatarken kenma da yan gözle onu kontrol ediyordu. "Senden değil, senin beni sevmenden nefret ettim. Eğer gözlerimi açıp seni görebilseydim asla senden nefret etmezdim. Bütün bunlar yaşanmazdı. Teklifini kabul ettiğimde ben de seni zamanla severim sanmıştım. Ama öyle olmayınca ve ayrılmayı denesem de beceremeyince bu şekilde kaçmayı denedim. Çok büyük bir aptallıktı. Bir gün bile mutlu olmadım yemin ederim." Derin bir nefes alıp başını yukarı kaldırdı kenma, daha fazla gözyaşının akmasını engellemeye çalışıyordu. Kuroo duygusuz sesiyle sordu.

"Peki bunu değiştiren ne?" Kenma şaşırmıştı.

"Efendim?" Kenma kurooya döndürdü başını.

"Fikrini değiştiren ne, şimdiye kadar göremiyordun da şimdi ne oldu. Ne oldu da kendini affettirmek istiyorsun." Kenma gülümsedi başını tekrar önüne çevirirken.

"Gözlerimi açtım ve seni gördüm. Kendimi affettirmek isteme sebebim bu. Sana karşı çok büyük bir hata yaptım. Kendimi affettirmek isteme sebebim vicdanımı rahatlatmak değil. Ben sana yaşattığım şeylerin ne kadar ağır olduğunu yeni anladım. Ben eskiden duygusuz biriydim. Bu sebeple senin neler yaşayabileceğin hakkında bir fikrim yoktu. Ama aynılarını yaşadığımda çok pişman oldum." Kuroonun ilgisini çekmişti son cümle. Kaşlarını çatıp kenmaya döndü. Kuroonun neyi sorguladığını anlamıştı bakışlarından kenma. Ancak konuları bu değildi. Terushimadan daha önemli şeyler vardı.