Yeonjun uzun zamandır hoşlandığı çocuğun dikkatini çekmek için elinden geleni yapıyordu ama birgün bu çabalarının boş olduğunu düşünüp herşeyden vazgeçti fakat bu kararın çoğu şeyi değiştireceğini bilmiyordu.
yan çift~Taegyu
2 gün boyunca her sabah sıram da eski günlüğümden koparılmış sayfalar buluyorum. Kimin yaptığında çok iyi biliyorum. Ama onunla yüzleşecek cesaretim yok. Sürekli bu cümleyi kurmaktan sıkıldım "cesaretim yok". Cesaretim olmadan ne yapabilirim ki?
Bu sabah yine sıramın üzerinde koparılırken zarar görmüş bir sayfa buldum. Fakat bu diğerlerinden farklı üzerinde bir not vardı.
Sınıfa ilk gelenlerden olduğum için gören olamadığını umarak kağıtı alıp çantamın içine attım. Notu da elime alıp okumaya karar verdim.
"Yeonjun konuşalım, niyetim sana zarar vermek ya da başka bir şey değil. Bunu gördüysen lütfen konuşalım. Kendinden başkalarına zarar verme beni buna zorlama"~jiwoon
Başkalarına diye bahsettiği kişiler arkadaşlarım ve Soobin olabilir mi? Başka kim olucak? Cidden çok yoruldum artık. Benim neyim bu kadar iyi olabilir de piskopat bir erkeğin takıntısı olabilirim. İğrenç biriyim.
Yavaş yavaş sınıfın dolmasını beklerken. Soobin ile Taehyun geldiler. İçeri girdiği gibi gözlerin bir şey arıyor gibi etrafa baktı. Beni görünce gözlerinde parıltıyla bana bakıp güzel gülüşüyle selam verdi. Benim yüzümden masum insanlara zarar gelmesini istemiyorum ama onlarla bağlarımı kesmek, Jiwoon ile de konuşmak istemiyorum. Ne yapmalıyım bu durum da?
Keşke sadece sevdiğim kişiler ile güzel ve sakin bir yere kaçabilsem. Tüm sevdiklerimi bir kutunun içinde saklayıp güvende tutabilsem. Benim varlığım bile onlara zarar veriyor.
Yine kötü düşüncelere daldım konu ne ara bana geldi onu bile bilmiyorum oysa anneme ve kendime söz vermiştim kendimi sevmek için adımlar atmaya. Ama olmuyor başaramıyorum neden bu kadar nefret eder oldum kendimden? Sözlerinin yalan olduğunu bildiğim birine neden inandım bu kadar? Aynaya bakmaktan bile korkar oldum.
Sb:Yeonjun günaydın!
Soobin'in seslenmesi ile kendime geldim sanki kötü bir kabustan güzel rahatlatıcı bir ses ile uyanmış gibi.
Yj:Günaydın!
Aynı samimiyette olduğunu düşündüğüm bir şekilde cevap verdim.
Sb:Bir sorun mu var? normalde ilk selam veren sendin, bilmeden yanlış birşey mi yaptım?
Yj:Yok hayır aklımda birkaç şey vardı sadece.
Sb:Anladım ben şey diyecektim, bugün çıkışta benimle çalışma kitabı almak için gelir misin? Hem biraz dolaşmış oluruz belki sana iyi gelir.
Yj:Olur tabii, Taehyun da geliyor mu ona göre bizimkileri de çağırırım.
Sb:Şey yok çıkışta işi var onun ben sadece ikimiz gideriz diye planlamıştım.
Yj:Peki beraber gideriz o zaman.
"Sadece ikimiz" demesi kalbimi hızlandırmıştı. Ne yapsam da ben hala onu seviyorum. Öyle anlık bir hoşlantıda değil dile kolay 2 yıl. Hala da seviyorum ondan vazgeçemem.
Sb:Teşekkürler Yeonjun.
Yj:Rica ederim.
Birbirimizin gözlerinin içine bakıp gülümsedik. Sende ne varda böyle her an sana çekiliyormuş gibi hissediyorum. Sanki birbirini çeken iki kutup gibiyiz ya da ben böyle düşünüyorum. Bunu sana söylemeden öğrenemem.
Soobin yerine geçtikten sonra tüm sınıf doldu. Zile son bir dakika kala Beomgyu geldi. Aptal uyuyakalmış ama kıyamıyorum da yazık koştuğu için terlemiş mal.
Yj:Şu alarmı bir kerede duy be!
Bg:Sus yoruldum zaten.
Yj:Sana bir şey diyeceğim.
Yerine yerleştikten sonra başını bana doğru çevirdi.
Bg:Söyle ne diyeceksin?
Yj:Ben vazgeçtim dedim ama Soobin ile arkadaş oldum hatta bugün beraber kitap almaya gidicez.
Bg:Dedi demek sonunda....sözünü bitirdikten sonra bir iç çekti. Neyi dedi sonunda?
Bg:Şey yani olabilir kalp bu, Yeonjun mutlu olursun umarım bu sefer artık kalbinin kırılmasını istemiyorum.
Yj:Bende...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
