Yeonjun uzun zamandır hoşlandığı çocuğun dikkatini çekmek için elinden geleni yapıyordu ama birgün bu çabalarının boş olduğunu düşünüp herşeyden vazgeçti fakat bu kararın çoğu şeyi değiştireceğini bilmiyordu.
yan çift~Taegyu
Yeonjun 1 haftadır okula gelmiyor. Endişelendiğimden ya da onu düşündüğümden değil sadece daha önce hiç bu kadar devamsızlık yapmamıştı bu yüzden merak ettim. Ah kimi kandırıyorum ki aptal gibi tüm 1 haftam onu düşünmek ile geçti.
Pazartesi onun yüzene bakmaktan çekinerek okula geldim ama o yoktu. Benimle yüzleşmekten korktu sandım. Salı da gelmedi belki hala gelmeye cesaret edemedi dedim. Çarşamba, perşembe derken cuma oldu ve yine gelmedi. Cidden her dakika gözüm kapıdaydı belki gelir diye. Gelmedi. Merak ettim ama ona ulaşmaya cesaretim olmadı.
Onu düşünmemek için çoğu şeyi bahane ettim. Yine aklımdan çıkmadı. Bana büyü falan mı yaptı onu düşünmeden bir saniyem bile geçmiyor. Gerçi artık bunun bir önemi yok, eskisi gibi değiliz. O günü her düşündükçe daha çok sinir oluyorum ama kalbim de acıyor onu öyle bırakıp gitmeyi ne kadar çok istemesem de sadece arkamı dönüp gittim. Aynı babası gibi.
Çok ağlamış mıdır? Beni hiç düşündü mü acaba? O da benim gibi acı çekiyor mudur? Tabii ki de acı çekiyor olmalı. Karşımda güçlü durmaya çalışsa da gözler yalan söylemez. Sanki bana gitme dercesine bakıyordu üstelik ağlıyordu gerçekten, acı çekiyormuş gibi ağlıyordu.
Çok mu abarttım? Çekip gitmek doğru bir karar mıydı? Keşke bana neden böyle yaptığını söyleseydi belki o zaman oturup konuşup çözerdik herşeyi.
Bg:Naber?
Beomgyu'nun birden yanıma gelişi ile yerimden sıçradım. Psikopat bazen sessizce geliyor aklım çıkıyor.
Sb:İyi gibi sen?
Bg:Ben mi? Ben fazla iyiyim ya hatta baya iyiyim.
Sb:Ne güzel.
Bg:Ha! sana bir şey soracaktım.
Sb:Sor?
Bg:Yeonjun'dan bir haberin var mı?
Sb:Hayır neden?
Bg:Pazartesiden beri ne telefona cevap veriyor ne de mesajlara. Belki sen konuşmuşsundur diye düşündüm.
Sb:Hayır hiç konuşmadım. Gerçi istesem de konuşamam.
Bg:Neden?
Beomgyu dedikodu duymuş teyzeler gibi yanıma sırnaşıp oturdu. Acaba olanları ona anlatsam mı? Belki bana akıl verir. Ne kadar aklı varsa artık.
Sb:Biz ayrıldık.
Bg:Sevgili değildiniz ki?
Sb:Biliyorum ama neyse artık benimle görüşmek veya konuşmak istemiyormuş iki yabancı olalım dedi.
Bg:NEE?!
Sb:Bağırma!
Ellerimle hızlıca Gyu'nun ağzını kapattım. Birde güveniyorum buna akıl verir diye aklı başında değil ki.
Bg:Hayatta inanmam. Yeonjun mu dedi bunu aa mala bak beklemezdim, gerçi inanmıyorum da ama olabilir de.
Sb:Tamam sus bi, sence neden böyle demiş olabilir yoksa gerçekten artık beni sevmiyor mu?
Bg:Sanmıyorum bence bu işin içinde birşey var.
Sb:Ne gibi?
Bg:Yaklaş.
Sb:Niye?
Bg:Yaklaş işte.
Kulağımı korkarak Beomgyu'ya yaklaştırdım. Ne yapacağı belli olmaz.
Bg:Jiwoon.
Sb:Olabilir mi? Aslında bende düşündüm ama.
Bg:Neden olmasın? Bence kesin onun işi.
Sb:Haklısın.
Bg:Bugün Yeonjun'un evine gideceğim konuşmak için sende gel.
Sb:Beni ister mi ki?
Aramızda ki herşeyi bitirdikten sonra yüzsüz gibi kapısına gitmek biraz şey hissettiriyor, şey aptal gibi. Ama merak etmiyor değilim hatta çok merak ediyorum endişeleniyorum. Eninde sonunda kendimi onun yanında bulacağım ha bugün ha başka zaman.
Bg:Bence daha çok seni ister gibi. Yeonjun şuan yalnız hissediyor olmalı. Umarım kendine birşey yapmaz.
Sb:Nasıl yani? Yapabilir mi böyle birşey? Emin misin?
Bg:Emin değilim Beomgyuyum neyse şaka bir yana belli olmaz. Bilemiyorum sadece seni ne kadar çok sevdiğini biliyorum ve böyle konuştuktan sonra okula gelmedi bir daha haber alamadık. Aklıma gelmiyor değil.
Sb:Tamam bugün okuldan sonra kesin gidelim. Son derse ne kadar var?
Bg:Bu son ders zaten.
Sb:Cidden mi?
Bg:Aklın nerde senin?
Beomgyu Taehyuna bir öpücük atıp sırasına gitti çok iğrenç bir manzaraydı, biraz kıskandım keşke Yeonjun da bana böyle öpücük atmaya devam etseydi. Herşey bir yana gerçekten aklım nerde benim? Nerde olabilir tabii ki Yeonjun da, aklım fikrim o.
Th:Keşke sende hemen vazgeçmeseydin neden böyle yaptığını sorsaydın.
Sınıfa yeni giren Tae biraz konuşmamıza kulak misafiri olmuş gibiydi.
Sb:Sormadım mı sanıyorsun? Cevap vermedi, kararlıydı. Bende o an sinirlendim çekip gittim.
Th:Umarım aranız düzelir. Söz nikah şaitiniz ben olacağım.
Gülümsememi engelleyemedim. Hoşuma gitti umarım birgün bu gerçek olur.
Onu görmek istiyorum. Hemde çok ama görünce ne diyeceğim? Dilim tutulur konuşamazsam?
Özledim keşke şimdi burada olsa doyasıya sarılırdım. Ondan hiç ayrılmak istemiyorum. O gün düşündüklerimden pişmanım, asla asla dememem gerekirdi.
Herşeyi çözeceğim sadece zamana ihtiyacım var.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bizim mahallede ki kekolar gibi duruyor ağlıcam.
Bölümü beğenirsiniz umarım son bölümde görüntülenme düştü🥲neyse sizi seviyorum sevgili okuyucular.
Birde bu fic bitince başka bir şeyde yazıcam o da süpriz olsun. 😉
