Chapter 14

7 2 0
                                    

CHAPTER FOURTEEN
#LASS_moving

Back in highschool they kinda saw me as a nonchalant woman, numb, heartless and emotionless but they didn't know I was the opposite of those. Like what I used to say, I'm good at concealing emotions because I don't want people to see me weak. I don't want to be pitied but ano itong nararamdaman ko ngayon, parang handa akong lumuhod sa harapan niya and beg him to love me. I want him to pity me because I'm craving for love—I'm craving for his love.

Nang bumukas na ang pinto ng elevator ay lumabas na agad ako para tumungo sa unit ko. I passed by Ethan's unit at napahinto ako dito saglit at nagdadalawang isip ako kung kakatukin ko ba ito o hindi pero sa huli I chose to not to.

Naglakad na ako papunta sa unit ko nang mapahinto ako bigla sa harapan ng pinto ko dahil malapit ko ng matapakan ang isang small box na nasa sahig kaya kinuha ko ito.

It has a waybill on it but the sender is unknown, wala ding lugar kung saan galing. Kinutuban ako kung ano ang laman nito so I quickly open the box and to my horror ay nabitawan ko agad ang box at nalaglag ang mga pictures ko. Kinuhanan na naman nila ako ngayon.

“Zouie” I heard Ethan's voice calling me sa di kalayuan kaya kinuha ko agad ang mga pictures at ibinalik sa box.

“Zouie, ba't ngayon ka lang nakauw-” he paused at napatingin sa hawak ko.

Tumayo agad ago at itinago ang box sa likuran ko.

“h-huh?”

“it's 12:06 na ng madaling araw” he tilted his head with his knitted forehead. Para bang nagtataka sa ikinilos ko.

Why are being like this? You're giving me so much hard time. You're giving me mixed signals.

“yeah… hindi ko namalayan” hinigpitan ko ang pagkahawak sa box.

“What's that?” he asked.

“ahmm… nothing, pasok na ako” dali-dali kong inenter ang password sa unit ko.

Pagpasok ko pa lang ay I hurriedly closed the door at napasandal ako sa pinto.

Inihagis ko sa kung saan ang box at sumigaw. It's too draining!

I let out a sigh. Pinalis ko ang pawis na namumuo sa noo ko.

Ayokong malaman niya ito dahil wala namang magbabago. I can do it by myself. I can get through this. It's just a typical stalker of mine.

Nagising ako alarm ko so I lazily reached my phone from the bedside table at inoff ang alarm.

It's been three weeks already.

Agad akong bumangon para maligo at maghanda na.

Ngayon kami lilipat ni Ethan sa iisang bubong. Hindi natuloy this past few weeks dahil busy si Ethan kaya our parents decided na i-postpone na lang kaya ngayon matutuloy ang paglipat namin.

Nalipat na daw yung ibang gamit namin doon para hindi na daw hassle pero our parents don't want us to know kung saang condo kami lilipat kaya hihintayin namin sila sa lobby.

Handa na ako lahat. May dala akong isang duffle bag dahil nakalimutan kong ipadala noong isang araw kaya ako nalang. I wore a Vsco cropped cardigan with white tank top inside and stretchable high waist denim shorts. My hair was tied in a messy bun para hindi na ako mahirapan mag arrange ng gamit mamaya.

[Harrah saan ka na ang tanggal mo] mom was calling me.

I was struggling to put my white sneakers shoes on me habang ipit ko ang phone ko sa tenga at balikat ko.

Love At Skies SunsetWhere stories live. Discover now