Μείνε

Κεφάλαιο 1

~1 χρόνο αργότερα~

Άννα

Τρέχω με όλη μου τη δύναμη. Προσπερνάω με ταχύτητα αστραπής το σαλόνι, την κουζίνα και την τραπεζαρία και τώρα βρίσκομαι στις σκάλες. Καθώς ανεβαίνω τρέχοντας τα σκαλιά, το ένα μου πόδι μπλέκεται κάπου και κοντεύω να χάσω την ισορροπία μου και να γκρεμοτσακιστώ από τη σκάλα.

Τρεκλίζω, κάνω μια-δυο στροφές και τελικά συγκρατιέμαι την τελευταία στιγμή πιάνοντας το κάγκελο στα αριστερά μου. Ήταν καλή ιδέα να βάλουμε κάγκελα στη σκάλα τελικά. Αν δεν υπήρχαν, τώρα πιθανόν να ήμουν πεσμένη φαρδιά πλατιά στο πάτωμα με κανένα σπασμένο χέρι, πόδι, ή κεφάλι. Ή και όλα μαζί.

Κοιτάζω στα δεξιά μου για να εντοπίσω ποια ήταν η αιτία του παραλίγο θανάτου μου. Στη δεξιά μεριά του σκαλιού που βρίσκομαι, είναι κουλουριασμένη η Κατ. Η. Κατ. Και εννοείται δεν πήρε τίποτα χαμπάρι η αναίσθητη μουσίτσα. Κάθεται και κοιμάται τον αιώνιο ύπνο, ενώ πριν από λίγα δευτερόλεπτα πήγε να με σκοτώσει. Παλιόγατα. Και το είχα πει στη μαμά, έπρεπε να πάρουμε εκείνη την χαριτωμένη περσική γάτα και όχι αυτό το μελί μαλλιαρό πλάσμα που σίγουρα θα κάνει λαμπρή καριέρα ως μανιακός κατά συρροή δολοφόνος. Μάλλον εγώ ήμουν το πρώτο θύμα, απλά αστόχησε. Τώρα σειρά έχουν η μαμά και ο μπαμπάς. Καλά θα κάνω να τους ειδοποιήσω για τις προθέσεις της.

Έχε χάρη που δεν μπορώ να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή με την Κατ, γιατί επείγει το να ειδοποιήσω κάποιον άλλον. Μόλις πριν από λίγα λεπτά έμαθα τα καλύτερα νέα που έχω ακούσει τα τελευταία 17 χρόνια. Όλης μου της ζωής, δηλαδή. Και παραλίγο να μην τα μοιραζόμουν με την κολλητή μου, την Εβίτα, γιατί θα με σκότωνε ένα παλιόγατο. Ανεβαίνω προσεκτικά τα υπόλοιπα σκαλιά σε περίπτωση που η Κατ παραμονεύει για κάποια λανθασμένη μου κίνηση. Όταν φτάνω επιτέλους στο δωμάτιό μου, ασφαλής και με όλα μου τα κόκαλα στη θέση τους, πιάνω με μια γρήγορη κίνηση το κινητό μου από το κομοδίνο. Καλώ την κολλητή μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι περιμένοντας να ακούσω τη φωνή της.

Ύστερα από τρία χτυπήματα, ακούω το όνομά μου.

-Τι θέλει πάλι η καλή μου Αννούλα;

-Πάλι;! λέω παριστάνοντας την προσβεβλημένη. Έχω να σε πάρω τηλέφωνο από...χθες.

-Το ξέρω ότι δεν αντέχεις ούτε μια μέρα μακριά μου, χαχανίζει η Εβίτα. Είμαι το άλλο σου μισό.

Για μια στιγμή σκέφτομαι να αστειευτώ κι εγώ, αλλά αμέσως μετά θυμάμαι τον πραγματικό λόγο που την πήρα τηλέφωνο. Ανακάθομαι στο κρεβάτι και χαμογελάω γεμάτη ενθουσιασμό.