Μείνε

Κεφάλαιο 29

Άννα

-Σας ενημερώνουμε ότι το ταξί σας έχει φτάσει, λέει η μονότονη, ηχογραφημένη φωνή στο ακουστικό και αφού βεβαιώνομαι ότι έχω πάρει τα κλειδιά και το κινητό μου βγαίνω τρέχοντας από το σπίτι.

Το ταξί είναι σταματημένο στην άκρη του δρόμου. Μόλις φτάνω εκεί, ανοίγω την πίσω πόρτα και σωριάζομαι στο κάθισμα λαχανιασμένη.

Ο μεσήλικος οδηγός με κοιτάζει διακριτικά από τον κεντρικό καθρέπτη.

-Πού πηγαίνετε;

Ανοίγω το στόμα μου για να απαντήσω, όμως συνειδητοποιώ αμέσως ότι δεν έχω ιδέα για το πού πηγαίνω.

Έλα, Άννα, σκέψου.

Στο μέρος που το κύμα συναντάει την απόλαυση.

Ω, έλα τώρα! Δεν βγάζει καν νόημα.

-Εμ, δώστε μου ένα λεπτάκι, λέω στον οδηγό χαμογελώντας ψεύτικα και αρχίζω να σκαλίζω τις επαφές στο κινητό μου.

-Είμαι υποχρεωμένος να βάλω το ταξίμετρο να αρχίσει να γράφει, λέει εκείνος τυπικά και του κάνω νόημα με το χέρι μου ότι δε με νοιάζει.

Λες και θα σκεφτώ τα λεφτά τώρα.

Καλώ στο σπίτι της Εβίτας και περιμένω μερικά βασανιστικά δευτερόλεπτα μέχρι να ακούσω τη φωνή του Νίκου στο τηλέφωνο.

-Παρακαλώ;

-Γεια, Νίκο, η Άννα είμαι, λέω βιαστικά και στρέφω το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο για να αγνοήσω το επίμονο βλέμμα του οδηγού από τον καθρέπτη.

-Άννα! Πώς είσαι; Θέλεις να σου δώσω την Εβίτα; ρωτάει εκείνος.

-Όχι! λέω γρήγορα. Σε εσένα ήθελα να μιλήσω, για την ακρίβεια.

-Σε εμένα; ρωτάει απορημένος. Τι θέλεις;

-Θέλω...

Για μια στιγμή κομπιάζω και παίρνω μια βαθιά ανάσα προτού συνεχίσω.

-Θέλω να μου πεις αν ξέρεις για κάποιο μέρος που «το κύμα συναντάει την απόλαυση».

Ειλικρινά δε θέλω να ξέρω το πώς με κοιτάζει ο οδηγός αυτή τη στιγμή.

Στην άλλη άκρη της γραμμής επικρατεί η απόλυτη ησυχία.

-Νίκο;

-Ναι, εδώ είμαι, απαντάει ο Νίκος λίγο χαμένος. Πού το άκουσες αυτό, Άννα;

-Δεν έχει σημασία, απλά πες μου αν γνωρίζεις κάτι σχετικό, λέω ικετευτικά.