Μείνε

Κεφάλαιο 20

Άννα

-Δημήτρη;!

Το όνομα του ατόμου που στέκεται μπροστά μου ξεγλιστράει αμέσως από το στόμα μου, χωρίς να μπορέσω να κρύψω την έκπληξή μου.

-Άννα, λέει εκείνος νευρικά και ισιώνει τα μεγάλα τετράγωνα γυαλιά του πάνω στη μύτη του.

-Εγώ να σας αφήσω να τα πείτε, λέει η Εβίτα κουνώντας τα χέρια της και χάνεται πίσω στον διάδρομο προτού να προλάβω να φέρω αντίρρηση.

Για λίγο κοιταζόμαστε με τον Δημήτρη χωρίς να μιλάμε. Για την ακρίβεια, εγώ τον κοιτάζω, γιατί εκείνος είτε κοιτάζει το πάτωμα, είτε το ταβάνι, είτε τους τοίχους και γενικά οπουδήποτε αλλού πέρα από εμένα. Ήταν πάντα ντροπαλός μαζί μου, ακόμα και όταν τα είχαμε.

Ο Δημήτρης είναι αυτό που θα χαρακτήριζαν οι περισσότεροι «σπασίκλας». Είναι ο μόνος στην τάξη που κάνει πάντα όλες τις εργασίες, δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον για όλα τα μαθήματα και δεν καταδέχεται να δει στον έλεγχό του κάτω από δεκαοκτώ. Οι περισσότεροι τον κοιτάζουν σαν να είναι εξωγήινος και του απευθύνουν τον λόγο μόνο όταν θέλουν βοήθεια με τα μαθήματα. Τα κορίτσια σπάνια τον πλησιάζουν, ωστόσο εγώ τον έβρισκα από την αρχή αρκετά όμορφο. Είναι μεσαίος σε ύψος, με μαύρα σγουρά μαλλιά και γκρι μάτια- ένας σίγουρα σπάνιος συνδυασμός. Ακόμα και η ακμή που έχει στο πρόσωπο του του ταιριάζει, τον κάνει ωριμότερο. Ίσως είναι λίγο ιδιότροπος όσον αφορά το ντύσιμο (εννοώ, είναι ο μόνος που έχει έρθει στο σχολείο με βερμούδα, ζακέτα και ψηλές κάλτσες) αλλά είναι και αυτό μέρος της προσωπικότητάς του.

Ήταν η δεύτερή μου σχέση, το αγόρι που τα είχαμε στη Δευτέρα λυκείου. Ήμασταν μαζί περίπου πέντε μήνες. Όλοι στο σχολείο αναρωτιόνταν πώς είχαμε ταιριάξει εμείς οι δύο και έπλαθαν σενάρια με τη φαντασία τους:

«Τον θέλει για να την αφήνει να αντιγράφει από αυτόν στα διαγωνίσματα».

«Τη θέλει για να μη φαίνεται τόσο σπασίκλας όσο είναι».

«Τον θέλει για να κάνει κάποιον να ζηλέψει-αλλά ποιος θα τον ζήλευε αυτόν;».

«Τη θέλει για να του κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στα φιλιά-προφανώς δεν έχει ιδέα από αυτά».

Η αλήθεια ωστόσο ήταν τελείως διαφορετική. Δε θυμάμαι πώς ξεκίνησε όλο αυτό μεταξύ μας, αλλά περνούσαμε καλά μαζί. Όσο καιρό τα είχαμε εγώ τον βοήθησα να γίνει περισσότερο εκδηλωτικός και μη νοιάζεται τόσο για τη γνώμη των άλλων, κι εκείνος ήταν η αιτία που είχα ανέβει στα περισσότερα μαθήματα στο δεύτερο τετράμηνο. Χωρίσαμε επειδή κάποια στιγμή εκείνος φαινόταν καθαρά να τρέφει κρυφά ενδιαφέρον για την αριστούχα μαθήτρια του διπλανού τμήματος, κάτι που κατάλαβα από την πρώτη στιγμή. Ποτέ δε με πείραξε αυτό και εξακολουθήσαμε ακόμα και μετά τον χωρισμό να μιλάμε φιλικά. Τελικά εκείνος τα έφτιαξε μαζί της και νομίζω πως είναι ακόμα μαζί. Είναι, κατά τη γνώμη μου, το πιο ταιριαστό ζευγάρι που έχω δει.