Μείνε

Επίλογος

Άννα

Ανοίγω τα μάτια μου με δυσκολία, επειδή νιώθω λες και τα βλέφαρά μου ζυγίζουν όσο ένα γεμάτο φορτηγό μεταφορών, ή μάλλον σαν δέκα τέτοια φορτηγά. Στην αρχή μου φαίνεται ότι όλο το δωμάτιο γυρίζει και πιάνω το κεφάλι μου ελπίζοντας αυτό να βοηθήσει κάπως την κατάσταση.

Στυλώνω το βλέμμα μου στο πολύφωτο που κρέμεται από το ταβάνι μέχρι να σιγουρευτώ πως έχει σταματήσει να κάνει σβούρες. Γιατί στο καλό νιώθω σαν να ξύπνησα μόλις από hangover;

Για να είμαι εγώ σε τέτοια κατάσταση, φαντάσου πώς θα είναι ο Μάριος, που κοιμάται στον καναπέ.

Κάνω να σηκωθώ αλλά τελευταία στιγμή συνειδητοποιώ πως κάτι πάει στραβά. Κάτι πάει πολύ στραβά.

Ένας άγνωστος ο οποίος έχει την πλάτη του γυρισμένη προς το μέρος μου, κοιμάται του καλού καιρού στην άλλη μεριά του κρεβατιού.

Ίσως είναι κλέφτης. Ή λωποδύτης. Ή βιαστής. Πρέπει οπωσδήποτε να βρω ένα τηγάνι ή κάτι παρόμοιο για να προστατεύσω τον καημένο τον εαυτούλη μου.

Παίρνω το μαξιλάρι μου στα χέρια μου και το σηκώνω πάνω από το κεφάλι μου, έτοιμη να πνίξω τον διαρρήκτη προτού το κάνει εκείνος σε εμένα.

Δεν ξέρω τι θέλει από τη ζωή μου και γιατί κοιμήθηκε δίπλα μου, όμως δεν μπορεί να είναι για καλό.

Την ώρα που ετοιμάζομαι να κοπανήσω το μαξιλάρι στο κεφάλι του αγνώστου, παρατηρώ κάποιες καστανές τούφες που ξεπετάγονται από το σεντόνι, με το οποίο έχει σκεπαστεί εντελώς.

Αφήνω το μαξιλάρι πίσω στη θέση του και σκύβω ελάχιστα πάνω από το κεφάλι του καστανομάλλη τύπου.

Θα αναγνώριζα αυτά τα μαλλιά ακόμη και με κλειστά μάτια. Είναι αυτά τα πυκνά, καστανά μαλλιά...

Ρίχνω ένα χαστούκι στο μάγουλό μου για να σοβαρευτώ. Δεν είναι αυτό το θέμα τώρα.

Το θέμα είναι ότι ο Μάριος δεν κοιμάται στον καναπέ.

Ο Μάριος κοιμάται δίπλα μου.

Πώς στο καλό έγινε αυτό;!

Στύβω το μυαλό μου για να θυμηθώ κάτι, οτιδήποτε, αλλά δεν τα καταφέρνω.

Μόνο μια λογική εξήγηση υπάρχει...

-Άουτς! βογκάω από τον πόνο όταν τσιμπάω το δέρμα μου.

Εντάξει, η πιο λογική εξήγηση που μπορούσα να βρω πήγε περίπατο. Αυτό δεν είναι όνειρο. Αλλά τότε τι είναι;!