Μείνε

Κεφάλαιο 2

Άννα

Νομίζω μου κόπηκε η ανάσα.

Σοβαρά, όμως.

Άρχίζω να βήχω στην προσπάθειά μου να ξαναβρώ τον ρυθμό της αναπνοής μου. Ο Νίκος έχει μείνει να με κοιτάζει, ενώ βρίσκεται ακόμη από πάνω μου. Τι στο καλό κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις; Δίνουν το φιλί της ζωής; Για μισό λεπτό, οι μόνοι που είναι κοντά μου αυτή τη στιγμή είναι ο Νίκος και ο Μάριος, τα δύο μοναδικά αγόρια στον κόσμο που δε θέλω να με φιλήσουν. Ας με αφήσουν να πεθάνω, καλύτερα.

-Σήκω από πάνω της ρε μαλάκα, δε βλέπεις ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει; λέει τελικά ο Μάριος, χωρίς ωστόσο να έχει κουνήσει ούτε μισό εκατοστό για να έρθει να βοηθήσει.

Εξακολουθεί να στέκεται με τα χέρια στο στήθος και να κοιτάει την όλη κατάσταση με τέτοια άνεση, λες και παρακολουθεί σίριαλ. Γράψε λάθος, στο σίριαλ θα έδειχνε μεγαλύτερη συμμετοχή.

Ο Νίκος κοιτάζει μια αυτόν και μια εμένα, και τελικά στηρίζει τα χέρια του στο έδαφος δίπλα από το κεφάλι μου και σηκώνεται. Δε νιώθω ούτε στο ελάχιστο ανακουφισμένη. Γιατί, πολύ απλά, δε φταίει ο Νίκος για όλη αυτήν την κατάσταση. Αν και ίσως να μη βοηθούσε το γεγονός ότι με το να πέσει πάνω μου, είχε κάνει και εμένα μούσκεμα.

Χτυπιέμαι στο γρασίδι σαν σαρδέλα που μόλις ξεβράστηκε από τη θάλασσα, καθώς προσπαθώ να πάρω μια φυσιολογική ανάσα. Δεν τα καταφέρνω, κι έτσι ο βήχας μου δυναμώνει. Ξαφνικά όλα θολώνουν και δεν μπορώ να δω τίποτα καθαρά. Ο Νίκος στέκεται από πάνω μου και με παρακολουθεί σαστισμένος και ίσως λίγο φοβισμένος, ενώ ο Μάριος κλασσικά τον χαβά του.

Τι στο καλό έχω πάθει;

Εντελώς ξαφνικά, ο Μάριος αρχίζει να με πλησιάζει με αργές κινήσεις. Παραμερίζει τον Νίκο και τώρα στέκεται εκείνος από πάνω μου. Νομίζω ότι θα πεθάνω. Νομίζω θα πεθάνω, αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Και το χειρότερο είναι ότι δε θα έχει προλάβει να συμπεριληφθεί στα κατορθώματα της σύντομης ζωούλας μου, ότι μετέτρεψα τον Μάριο σε παγοκολόνα.

Για μια στιγμή ξεχνάω τον βήχα, την αναπνοή, τα πάντα. Γιατί ο Μάριος γονατίζει από πάνω μου. Και το χειρότερο; Με κοιτάζει στα μάτια. Αυτό με καταστρέφει. Τα μάτια του, Θεέ μου, τα μάτια του...

Μην παρασύρεσαι, Άννα. Τα μάτια του...τι; Το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις στα μάτια του είναι να τα μπλαβήσεις από τις μπουνιές. Τώρα, μάλιστα. Τώρα ήρθες ξανά στο ύψος σου.