Μείνε

Κεφάλαιο 22

Άννα

Ο Μάριος κοιτάζει εμένα. Εγώ κοιτάζω τον Μάριο. Έπειτα κοιτάζουμε και οι δύο τον Νίκο και στη συνέχεια κοιταζόμαστε πάλι μεταξύ μας.

-Σκατά, μουρμουρίζει στο τέλος ο Μάριος.

-Για μισό λεπτό, λέω στον Νίκο καθώς μου έρχεται αναλαμπή, το ήξερες ότι στον Σπύρο αρέσει η Εβίτα και δεν είχες πρόβλημα με αυτό. Οπότε...

-Περίμενε, ο Σπύρος είναι αυτός; ρωτάει ο Νίκος και σκάει στα γέλια όταν περιεργάζεται καλύτερα τα δύο πιτσουνάκια που εξακολουθούν να φιλιούνται χωρίς να έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα. Δεν τον αναγνώρισα, προσθέτει.

Η Εβίτα έχει γύρει το κεφάλι της με τέτοιο τρόπο ώστε το πρόσωπο του Σπύρου καλύπτεται από τα μαλλιά της και δε φαίνεται καθόλου από εδώ που στεκόμαστε. Έτσι εξηγείται που δεν τον κατάλαβε ο Νίκος.

-Άρα δεν έχεις πρόβλημα, έτσι; τον ρωτάει ο Μάριος με κάποια επιφύλαξη, ανασηκώνοντας ελαφρώς το ένα φρύδι του.

-Όχι, καθόλου, αποκρίνεται ο Νίκος και αμέσως μετά χαμογελάει πονηρά. Όμως εκείνοι δεν το ξέρουν.

-Τι εννοείς δεν...

-Ετοιμαστείτε να σπάσουμε πλάκα, με διακόπτει εκείνος και χαμογελάει συνωμοτικά καθώς κατευθύνεται προς τον Σπύρο και την Εβίτα, κάνοντάς μας να τον ακολουθήσουμε.

Εγώ και ο Μάριος απλά ανασηκώνουμε τους ώμους και περπατάμε πίσω του. Ακούω κάποιον να περπατάει ακριβώς δίπλα μου και γυρνάω για να αντικρίσω την Εύα. Σχεδόν είχα ξεχάσει ότι ήταν κι εκείνη εδώ, ούτε που μίλησε. Η ματιά μου πέφτει στο μέτωπό της, στο σημείο που κάποτε καλυπτόταν από γάζες. Δεν έχει ίχνη από ράμματα, ούτε καν ένα μικρό σημαδάκι.

Περίεργο, αλλά ίσως να μην ήταν και τόσο σοβαρό τελικά. Ούτως ή άλλως δεν έχω και ιδιαίτερες γνώσεις στην ιατρική.

Εκείνη πιάνει το βλέμμα μου και μου χαμογελάει. Είναι το ίδιο γαλήνιο και αγνό χαμόγελο που είχε στο νοσοκομείο. Μοιάζει με ήρεμη δύναμη, δεν μπορώ να βρω πιο κατάλληλο χαρακτηρισμό.

Στεκόμαστε και οι τρεις ακριβώς μπροστά από το τραπέζι του Σπύρου και της Εβίτας, ενώ ο Νίκος βρίσκεται πίσω από τον Σπύρο και τον χτυπάει ελαφρά στον ώμο, διακόπτοντας αυτήν την άκρως προσωπική στιγμή ανάμεσα σε εκείνον και την κολλητή μου.

Ο Σπύρος γυρνάει προς τα πίσω και μόλις έρχεται αντιμέτωπος με το ψεύτικο αλλά απόλυτα πειστικό θυμωμένο βλέμμα του Νίκου, φαίνεται να τον λούζει κρύος ιδρώτας. Μοιάζει με ποντίκι που πιάστηκε στη φάκα την ώρα που γευόταν ένα κομμάτι τυρί.