Μείνε

Κεφάλαιο 27

*λίγες ώρες πριν*

Μάριος

-Σίγουρα δε θες να σε πάω εγώ; της φωνάζω αλλά εκείνη ήδη τρέχει στον δρόμο σαν τρελή.

Χαμογελάω και μόλις απομακρύνεται εντελώς από το οπτικό μου πεδίο κλείνω την πόρτα. Αυτή η κοπέλα είναι το κάτι άλλο. Το πίστευα, το πιστεύω και θα το πιστεύω μέχρι να μου αποδείξει το αντίθετο.

Ποτέ, δηλαδή.

Κοιτάζω το μισοάδειο ποτήρι με τον καφέ της και αδειάζω όλο το περιεχόμενο στο δικό μου. Οπωσδήποτε χρειάζομαι διπλή δόση σήμερα. Νομίζω πως δεν έχω ξυπνήσει εντελώς. Τη νιώθω ακόμα δίπλα μου.

Απολαμβάνω τη σκέψη μέχρι που με διακόπτει ο ήχος νέου μηνύματος του κινητού μου. Αφήνω το ποτήρι πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και πιάνω το κινητό. Το μήνυμα είναι από τον Νίκο, ο οποίος μου γράφει ότι αν θέλω μπορεί να περάσει από το σπίτι αργότερα.

Ετοιμάζομαι να του στείλω μια γρήγορη απάντηση, αλλά ακούγονται χτυπήματα στην πόρτα και στρέφω το βλέμμα μου προς τα εκεί.

Ξέχασε τίποτα η Άννα;

Αφήνω το κινητό πίσω στο τραπεζάκι και κατευθύνομαι προς την πόρτα.

Εμ, βέβαια, όλα και κάτι θα ξέχασε έτσι που έφυγε σαν κυνηγημένη.

Ανοίγω την πόρτα έτοιμος να την πειράξω για τη βιασύνη της, αλλά κατευθείαν παγώνω.

Δεν είναι η Άννα.

Σφίγγω το πόμολο στο χέρι μου και τρίζω τα δόντια μου.

Τι στο διάολο γυρεύει αυτός εδώ;

Κάνω να του κλείσω την πόρτα στα μούτρα, όμως ένα χέρι την συγκρατεί την τελευταία στιγμή.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους όσο ανοίγω την πόρτα και πάλι.

-Το καλό που σου θέλω να κάνεις μεταβολή και να ξεκουμπιστείς, και εσύ και τα τσιράκια σου, μουρμουρίζω κοιτάζοντας τους δύο μαυροντυμένους άντρες που στέκονται δίπλα του, ένας σε κάθε πλάι.

Έχει σχηματίσει και την εντύπωση πως είναι κάποια ιδιαίτερη διασημότητα και χρειάζεται φύλαξη, ο γελοίος.

-Δεν άκουσες τι σου είπα; λέω δυναμώνοντας τον τόνο της φωνής μου και οι μπράβοι του κάνουν να μου ορμήσουν, αλλά εκείνους τους σταματάει με ένα νεύμα.