Μείνε

Κεφάλαιο 24

Άννα

Νιώθω ένα ελαφρύ σκούντημα στον ώμο και κάνω τον κόπο να ανοίξω μόνο το ένα μου μάτι. Η φιγούρα του Μάριου κάνει την εμφάνισή της στο οπτικό μου πεδίο και αρκούμαι στο να κλείσω το μάτι μου και πάλι.

-Δεν υπάρχεις! τον ακούω να λέει γελώντας.

-Αφού δεν υπάρχω, άσε με να κοιμηθώ, μουρμουρίζω και γυρνάω για να αλλάξω πλευρό.

Προτού καν το συνειδητοποιήσω βρίσκομαι ξαπλωμένη φαρδιά-πλατιά στο πάτωμα και αυτή τη φορά ξυπνάω για τα καλά. Τρίβω τη μέση μου βογκώντας όσο ο Μάριος πιάνει την κοιλιά του από τα γέλια.

Δεν κάνω καν την προσπάθεια να του φωνάξω ή να σηκωθώ. Τα χέρια μου πέφτουν άτονα δίπλα μου και κοιτάζω τριγύρω αδιάφορα. Η θέα του σαλονιού με προβληματίζει για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά γρήγορα θυμάμαι πως τόση ώρα βρισκόμουν στο σαλόνι και όχι στο υπνοδωμάτιο. Μάλλον με πήρε ο ύπνος στον καναπέ όσο περίμενα τον Μάριο.

-Τέλειωσες αυτό που ήθελες να κάνεις; τον ρωτάω με μια δόση καχυποψίας και περιέργειας ταυτόχρονα.

Εκείνος ξαφνικά βάζει σε εφαρμογή τους κρυμμένους καλούς του τρόπους και με βοηθάει να σηκωθώ.

-Κλείσε τα μάτια, λέει ξαφνικά με επιτακτικό τόνο.

-Ε; ρωτάω κάπως μπερδεμένη.

-Μη με αναγκάσεις να το κάνω και αυτό εγώ, γελάει εκείνος.

-Μα δεν καταλαβαίνω γιατί...

Η φράση μου διακόπτεται απότομα, επειδή ο Μάριος φέρνει τα δάχτυλά του στα βλέφαρά μου και τα κλείνει απαλά.

-Σταμάτα επιτέλους να κάνεις τόσες ερωτήσεις.

Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω αλλά το κλείνω σχεδόν αμέσως, διότι αυτό που σκόπευα να κάνω ήταν ερώτηση.

-Προχώρα, σε κρατάω, μου λέει στη συνέχεια ενώ το χέρι του τυλίγεται γύρω από το μπράτσο μου.

Κάνω ένα διστακτικό βήμα, ταυτόχρονα με εκείνον, έπειτα όμως απελευθερώνομαι από το άγγιγμά του και οπισθοχωρώ.

-Δε σου έχω εμπιστοσύνη, μην περιμένεις να σε ακολουθήσω, δηλώνω ενώ έχω ακόμα τα μάτια κλειστά, και τοποθετώ τα χέρια στη μέση μου. Πώς μπορώ να είμαι σίγουρη για τις προθέσεις σου; Πως μπορώ να ξέρω ότι δεν έχεις διαβολικές προθέσεις; Πώς μπορώ να... Ω, πες κάτι επιτέλους, νιώθω σαν να μιλάω στον αέρα!