Μείνε

Κεφάλαιο 7

Άννα

-Το έκανες επίτηδες!

-Δεν το έκανα!

-Το έκανες!

-Όχι!

Αυτή τη στιγμή ορκίζομαι ότι έχω γίνει κατακόκκινη, και βγάζω καπνούς από τα αφτιά, σαν τα κινούμενα σχέδια. Και ο Μάριος συνεχίζει να υποστήριζει αθώα ότι ο σκέτος καφές που του ζήτησα και αντικαταστάθηκε όλως τυχαίως από έναν φρέντο που περιείχε τρία κουτιά ζάχαρη, δεν ήταν δικό του λάθος.

-Θες να μου πεις ότι κατά λάθος έκανες τον καφέ μου πιο γλυκό κι από μελιστάλαχτη κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου;!

-Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς, χαχανίζει ο Μάριος πεταρίζοντας τα βλέφαρα.

-Ίσως αυτό σε διευκολύνει να μάθεις! τζιρίζω και χύνω όλο το περιεχόμενο του ποτηριού που κρατάω πάνω του.

Εκείνος μένει με το στόμα ανοιχτό και απολαμβάνω όσο τίποτα την ανεκτίμητη έκφραση του προσώπου του. Στη συνέχεια τινάζει τα μαλλιά του και μου ρίχνει μια δολοφονική ματιά.

-Ωραίος ο καφές; του λέω ειρωνικά.

Δεν απαντάει, μονάχα κάνει μεταβολή και κατευθύνεται προς το μπάνιο. Μόλις μπαίνει στο εσωτερικό του, κοπανάει την πόρτα με δύναμη.

-Καλά λένε ότι ο καφές πειράζει τα νεύρα, φωνάζω επίτηδες για να με ακούσει.

Η απάντηση που παίρνω είναι το νερό που τρέχει με δύναμη από το ντους. Ξεφυσώ και κάθομαι στον πιο κοντινό καναπέ, αφού αφήνω το ποτήρι πάνω στο τραπεζάκι. Έπειτα από αρκετή ώρα, ο ήχος του τρεχάμενου νερού σταματάει και η ματιά μου πέφτει απευθείας στην πόρτα του μπάνιου, η οποία ανοίγει σε λίγα δευτερόλεπτα φανερώνοντας τον Μάριο με βρεγμένα μαλλιά και μια άσπρη πετσέτα τυλιγμένη γύρω από τη μέση του. Τα μάτια μου γουρλώνουν αμέσως και δαγκώνω το κάτω χείλος μου.

«Μην τον κοιτάς!» ουρλιάζει μια φωνή από το βάθος του μυαλού μου, και στρέφω κατευθείαν το βλέμμα μου αλλού.

Τον κοιτάζω ξανά μόνο όταν έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Ενστικτοδώς κάνω μια κίνηση για να σηκωθώ, αλλά εκείνος με πιάνει από το μπράτσο.

-Κάθισε, λέει χαμογελώντας. Δε δαγκώνω.

-Πολύ αμφιβάλλω, μουρμουρίζω και κάθομαι ξανά στον καναπέ.

-Αν τώρα αντιδράς έτσι, λέει πονηρά ο Μάριος, θα ήθελα πολύ να δω πώς θα κάνεις όταν τα βράδια θα κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι.