Μείνε

Κεφάλαιο 6

Άννα

Για να μην τα πολυλογώ, ο Μάριος κατάφερε τελικά να γίνει το δικό του, για μια ακόμη φορά. Του είπα μέχρι και ότι έχω ένα άρρωστο κανίς στο σπίτι το οποίο πρέπει να φροντίσω, αλλά δεν το έχαψε. Κρίμα, γιατί ήταν από τις καλύτερες δικαιολογίες μου.

Όμως, πρέπει να παραδεχτώ ότι το πείσμα του δεν είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει ακόμη εδώ. Προφανώς και θα μπορούσα να βάλω τις φωνές και να φύγω άμα το ήθελα. Άμα πραγματικά το ήθελα.

Αλλά ίσως αυτή να είναι η ευκαιρία που ζητούσα κάπου βαθιά μέσα μου. Η ευκαιρία να του δείξω πόσο έχω αλλάξει από τότε που με ήξερε - ή νόμιζε ότι με ήξερε. Όχι για να του αποδείξω το οτιδήποτε, αλλά για δική μου ικανοποίηση. Την ικανοποίηση ότι πλέον, είμαι πολλά περισσότερα από όσα με έκανε κάποτε να αισθάνομαι πως ήμουν.

Πλέον, κάθομαι στο κρεβάτι-τυλιγμένη με ένα σεντόνι, δεν άντεξα άλλο-και κοιτάζω το πάτωμα, ενώ ο Μάριος στέκεται ακόμα στην πόρτα και είμαι σίγουρη πως χαμογελάει μοχθηρά. Ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς στο καλό έπεισε την Εβίτα να...

Για μισό λεπτό.

Η Εβίτα!

Σκύβω και αρπάζω το κινητό μου από το κομοδίνο και πιέζω με δύναμη το κουμπί στο πλάι. Περιμένω για περίπου είκοσι βασανιστικά δευτερόλεπτα, μέχρι να πάρει επιτέλους μπρος. Αμέσως μόλις ανοίγει, ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος των κλήσεων και των μηνυμάτων που δεν έχω λάβει. Βλέπω ότι έχω πέντε κλήσεις και τρία μηνύματα από την Εβίτα, και δύο κλήσεις από τη μαμά.

Αγνοώ τη μαμά, θα τα βολέψω αργότερα μαζί της με τη δικαιολογία ότι κοιμόμουν. Σχηματίζω τον αριθμό της Εβίτας και περιμένω αγωνιωδώς να απαντήσει.

-Άννα! ακούω τότε τη φωνή της, μόνο που μοιάζει περισσότερο με λυγμό. Άννα είσαι καλά;

-Εβίτα... κλαις; ρωτάω δύσπιστα.

-Σου έχω κάνει τόσες κλήσεις και σου έχω αφήσει ένα σωρό μηνύματα! λέει με αναφιλητά η Εβίτα. Ανησύχησα τόσο πολύ!

-Εβίτα, ηρέμησε, προσπαθώ να την καθησυχάσω. Είμαι καλά, εντάξει;

-Πού είσαι; ρωτάει η Εβίτα ρουφώντας τη μύτη της. Πέρασα από το σπίτι σου και χτύπησα τόσες φορές, αλλά δε μου άνοιγες.

Αναστενάζω καθώς σκέφτομαι τι ακριβώς πρέπει να πω. Η ζωή μου έχει γίνει ένα μπάχαλο.

-Τι έγινε χθες βράδυ; ρωτάω γρήγορα χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής μου.

-Αποκοιμήθηκες ενώ βλέπαμε ταινία, απαντάει η Εβίτα, που έχει αρχίσει να κλαίει και πάλι. Μετά ο Μάριος... είπε να σε πάει σπίτι και εγώ... εγώ η χαζή δέχτηκα! Δεν έπρεπε να τον εμπιστευτώ... εγώ φταίω! ολοκληρώνει με τη φωνή της να τρέμει στο τέλος.