Μείνε

Κεφάλαιο 13

Εβίτα

-Εβίτα, όλα καλά εκεί μέσα; ρωτάει για εκατοστή φορά ο Σπύρος.

-Ναι, μια χαρά, απαντάω τσιριχτά ενώ προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω τι να βάλω.

Ο Νίκος είχε πει πως θα πάει στου Μάριου, κι έτσι εγώ έμεινα μόνη να παρακολουθώ μια σειρά στην τηλεόραση τρώγοντας παγωτό και φορώντας κάτι πιτζάμες με λαγουδάκια που έχω από το γυμνάσιο. Εντελώς αξιοθρήνητη εικόνα, αλλά έτσι κι αλλιώς ήμουν στο σπίτι μόνη μου. Ποιος θα με έβλεπε;

Μέχρι που χτύπησε το κουδούνι και υπέθεσα ότι ήταν ο Νίκος που επέστρεψε, αλλά ξέχασε τα κλειδιά του για πολλοστή φορά. Έτσι σηκώθηκα όπως ήμουν και άνοιξα την πόρτα, τρώγοντας παράλληλα μια μπουκιά από το παγωτό μου. Το οποίο παγωτό κόντεψε να μου κάτσει στον λαιμό, όταν διαπίστωσα ότι στην πόρτα στεκόταν ο Σπύρος, ο οποίος με χαιρέτησε κοιτώντας με από την κορυφή ως τα νύχια.

Αν δεν ήμουν μπουκωμένη με το παγωτό, θα ούρλιαζα τόσο που θα ακουγόμουν σε όλο το τετράγωνο. Έτρεξα κατευθείαν στο δωμάτιό μου και κλειδώθηκα μέσα, και εδώ και περίπου δέκα λεπτά ο Σπύρος βαράει την πόρτα όσο εγώ έχω αδειάσει τη μισή ντουλάπα ψάχνοντας για κάτι καλό να φορέσω. Ξαφνικά, όλα μου τα ρούχα μοιάζουν με κουρέλια.

-Σίγουρα είσαι καλά; ρωτάει ανήσυχα ο Σπύρος.

-Καλύτερα από ποτέ! απαντάω προσπαθώντας να τον καθησυχάσω.

Όμως είναι προφανές ότι δεν είμαι καλά από τη στιγμή που με είδε με πιτζάμες και παντόφλες με λαγουδάκια, και πασαλειμμένη με παγωτό σοκολάτα. Μόνο ο Νίκος και η Άννα με έχουν δει σε τέτοια κατάσταση, και δεν ήμουν καθόλου πρόθυμη να παρουσιαστώ έτσι μπροστά σε άλλο άτομο. Πόσο μάλλον στον Σπύρο.

-Κοίτα, μπορώ να περάσω αργότερα άμα θέλεις, ακούω τότε τον Σπύρο να λέει διστακτικά.

-Όχι! φωνάζω αμέσως. Δώσε μου δύο λεπτά, προσθέτω με πιο ήρεμο τόνο.

Βγάζω γρήγορα τις πιτζάμες και τις αντικαθιστώ με ένα τζιν, ροζ σορτσάκι και με μια άσπρη τοπ μπλούζα. Ύστερα πετάω τις παντόφλες στην άλλη άκρη του δωματίου και φοράω τα άσπρα all star παπούτσια μου.

Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου και τα χτενίζω πρόχειρα, και μετά παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς ξεκλειδώνω την πόρτα και την ανοίγω. Ο Σπύρος αρχικά ξαφνιάζεται, κι έπειτα με παρατηρεί χαμογελώντας που έχω γείρει στην κάσα της πόρτας και χαμογελάω τόσο που στοιχηματίζω ότι φαίνονται όλα μου τα δόντια.