Μείνε

Πρόλογος

Άννα

Εδώ και είκοσι λεπτά προσπαθώ να ισιώσω τα μαλλιά μου, χωρίς εμφανή αποτελέσματα. Το πιστολάκι κάνει κάτι περίεργους θορύβους, σαν το στομάχι της γάτας μου, της Κατ, όταν τρίβεται στα πόδια μου για να μου θυμίσει να την ταΐσω. Ήταν ιδέα της μαμάς να βγάλουμε την γάτα Κατ, και εγώ δεν έφερα αντίρρηση, αλλά μου φαίνεται τελείως γελοίο. Σαν να έχεις ένα σκύλο που τον φωνάζεις Ντογκ.

Εν πάσει περιπτώσει, οι ήχοι που προέρχονται από το πιστολάκι είναι χειρότεροι και από τα γουργουρητά της Κατ, ή μάλλον ολόκληρης της γατίσιας κοινότητας. Νομίζω πως θα εκραγεί μέσα στα μούτρα μου, και σίγουρα δεν το θέλω αυτό. Όχι τώρα. Όχι μισή ώρα προτού αρχίσει η πρώτη μου μέρα στο λύκειο.

Εγώ και η κολλητή μου, η Εβίτα, ονειρευόμασταν την πρώτη μας μέρα στο λύκειο πριν προλάβουμε καλά-καλά να τελειώσουμε το γυμνάσιο. Το κτήριο του γυμνασίου ήταν τουλάχιστον είκοσι πέντε χρόνων, σχεδόν αρχαίο. Τα μόνα χρήσιμα πράγματα στο γυμνάσιο ήταν τα γήπεδα, τα κρουασάν του κυλικείου και οι τουαλέτες, οι οποίες γέμιζαν από κορίτσια στα διαλείμματα που κουτσομπόλευαν για ό,τι θέμα βάζει ο νους σου και έβγαζαν selfies μακριά από τα βλέμματα των καθηγητών.

Εγώ και η Εβίτα δεν ήμασταν τέτοιος τύπος κοριτσιών. Είχαμε γνωριστεί στην δευτέρα δημοτικού, τότε που με είδε να κάθομαι μόνη μου στο διάλειμμα και ήρθε να μου κάνει παρέα. Από εκείνη τη στιγμή γίναμε αχώριστες και κάναμε σχεδόν τα πάντα μαζί.

Στην τρίτη δημοτικού μοιραζόμασταν τις κούκλες μας, στην τετάρτη ανταλλάζαμε αυτοκόλλητα και στην πέμπτη και στην έκτη εμπιστευόμασταν μυστικά η μία στην άλλη, κοροϊδεύαμε τα αγόρια και οργανώναμε φανταστικά sleepover. Έχουμε σχεδόν τα ίδια γούστα και ενθουσιαζόμαστε με τα ίδια πράγματα.

Οπότε, ήταν φυσικό να ξετρελαθούμε μόλις μάθαμε ότι το λύκειο ήταν κτισμένο μόλις οκτώ χρόνια τώρα, είχε τεράστια βιβλιοθήκη, κυλικείο με παγωτά και ζεστή σοκολάτα, αμφιθέατρο, γυμναστήριο και γήπεδο πινγκ-πονγκ σε φυσικές διαστάσεις. Στα μάτια μας έμοιαζε με τον Λευκό Οίκο. Κάθε μέρα μετρούσαμε αντίστροφα για τη στιγμή που θα βρεθούμε εκεί. Ονειρευόμασταν μαζί, λέγαμε ότι θα είχαμε αλλάξει, θα ήμασταν πιο όμορφες, δημοφιλείς και τα αγόρια θα έτρεχαν από πίσω μας.

Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν ήθελα να τρέχει κανένα αγόρι από πίσω μου, αν είχα εκείνον. Μία μέρα πριν μπούμε στην πρώτη γυμνασίου, η Εβίτα με είχε καλέσει σπίτι της για να συζητήσουμε τη νέα μας αρχή στο νέο μας σχολείο. Ήταν η μέρα που γνώρισα το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει ποτέ μου-τουλάχιστον έτσι φαινόταν στα παιδικά και αθώα μου ματάκια. Δεν με πολυένοιαζαν τα αγόρια τότε, αλλά εκείνος είχε κάτι το διαφορετικό πάνω του που ποτέ δεν κατάφερα να προσδιορίσω τι ακριβώς ήταν. Καθόταν στον καναπέ και έπαιζε ένα βιντεοπαιχνίδι με τον Νίκο, τον αδερφό της Εβίτας, που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερός μας.