Μείνε

Κεφάλαιο 5

Άννα

Θεέ μου, το κεφάλι μου πάει σπάσει. Το νιώθω λες και ζυγίζει περισσότερο από ένα γεμάτο φορτηγό μεταφορών. Και το βουητό που γεμίζει τα αυτιά μου, σίγουρα δεν είναι καλό σημάδι.

Ανοίγω ελάχιστα τα βλέφαρά μου και το τοπίο είναι τόσο θολό, ώστε αναγκάζομαι να τα ανοίξω τελείως. Στο κομοδίνο δίπλα μου βρίσκεται το κινητό και τα κλειδιά μου, αλλά δε δίνω σημασία και κοιτάζω τριγύρω. Μου παίρνει λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω ότι βρίσκομαι σε ένα άγνωστο δωμάτιο, και πραγματικά φρικάρω όταν επιτέλους καταλαβαίνω ότι οι μπεζ τοίχοι, το μεγάλο πολύφωτο πάνω από το κεφάλι μου και η ντουλάπα απέναντι δεν ανήκουν στο δωμάτιό μου.

Τι γίνεται εδώ πέρα; Πού στο καλό βρίσκομαι;

Γυρνάω προς τα αριστερά μου για να ανακαλύψω και αυτήν την πλευρά του μυστηριωδούς δωματίου. 

Και τότε παρατηρώ πως δεν είμαι μόνη μου.

Κάποιος κοιμάται δίπλα μου και μου έχει γυρισμένη την πλάτη. Νιώθω τις τρίχες στον σβέρκο μου να ανασηκώνονται με τρομερή ταχύτητα, μόλις αντικρίζω τα μαλλιά του. Ακόμη κι αν ήταν χαμένος μέσα σε χιλιάδες κόσμου, θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω με μόνο μία ματιά, από τα μαλλιά του.  Αυτά τα πυκνά, καστανά μαλλιά που...

Χαστουκίζω τον εαυτό μου για να συνέλθει, και τον κρυφοκοιτάζω.

Βρίσκομαι σε ένα άγνωστο μέρος, μέσα σε ένα άγνωστο δωμάτιο, ξαπλωμένη σε ένα άγνωστο κρεβάτι, δίπλα στον Μάριο!

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Είναι απλά αδύνατον!

Πρέπει να σιγουρευτώ ότι όντως είναι εκείνος, και όχι ο δίδυμος αδερφός του από την Αυστραλία. Αν υπάρχει τέτοιος, δηλαδή.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκύβω ελάχιστα από πάνω του. Εντάξει, άμα αποκλείουμε τις πιθανότητες να έχει κλωνοποιηθεί, τότε αυτός είναι, εκατό τοις εκατό.

Και για να έχουμε καλό ερώτημα... τι κάνει αυτός εδώ;!

Ή μάλλον...

Τι κάνω εγώ εδώ;!

Βουλιάζω ξανά στη θέση μου και κλείνω τα μάτια μου. Τώρα θα τσιμπηθώ και...

-Άουτς! σκούζω πνιχτά, πιάνοντας το ερεθισμένο δέρμα μου.

Ώστε τελικά είναι αληθινό. Όμως αν δεν είναι εφιάλτης, τι άλλο θα μπορούσε να είναι;

Χμμ... σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ίσως;

Τότε νιώθω το κρεβάτι να τρίζει από τη μεριά του Μάριου, και κοκαλώνω στη θέση μου. Μένω ακίνητη για λίγο, και όταν σιγουρεύομαι ότι ο Μάριος συνεχίζει να κοιμάται, απελευθερώνω την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα.