Μείνε

Κεφάλαιο 8

Άννα

Καθώς προχωράμε προς το σαλόνι, νιώθω το χέρι του Μάριου να τυλίγεται ακόμα πιο σφιχτά γύρω από την μέση μου, καθώς γυρνάει το κεφάλι του προς το μέρος μου και μου ψιθυρίζει:

-Πρόσεχε με αυτούς εκεί έξω, είναι όλοι λιγούρια.

Σηκώνω τα μάτια μου στο ταβάνι.

-Δεν είσαι ούτε ο πατέρας μου, ούτε ο αδελφός μου για να μου πεις να προσέχω. Θα μιλάω με οποίον θέλω και όπως θέλω. Αντιλαβού; λέω σαρκαστικά και τον βλέπω να σφίγγει τα δόντια του.

-Γαμώτο Άννα! Δεν μπορείς για μια φορά να με ακούσεις; Μόνο για μια φορά!

-Άσε με να το σκεφτώ λίγο, λέω καθώς στενεύω τα μάτια μου παριστάνοντας ότι πέφτω σε περισυλλογή. Μμ... όχι! ολοκληρώνω και χαμογελάω σαρδόνια καθώς του βγάζω την γλώσσα.

-Τουλάχιστον σοβαρέψου λίγο, μουρμουρίζει και εγώ κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου καθώς μπαίνουμε στο σαλόνι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Είναι καιρός να το αντιμετωπίσω και αυτό.

-Άντε ρε μαλάκα, που ήσουν τοσ...

Ένα αγόρι με μακρόστενο πρόσωπο και σώμα που θα ζήλευε μέχρι και bodybuilder, γυρνάει και με κοιτάζει. Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα καθώς περνάει το βλέμμα του εξεταστικά πάνω από το σώμα μου και νιώθω τα μάγουλα μου να καίνε. Ο Μάριος σφίγγει και άλλο την λαβή του γύρω από την μέση μου. Λίγο ακόμα και θα με σκάσει, ο ηλίθιος.

Τα μάτια όλων των φίλων του, τριών στο σύνολο, πέφτουν πάνω μου. Τους παρατηρώ που κάθονται στους καναπέδες έναν-έναν. Τους αναγνωρίζω όλους. Όλους όσους μου είχαν καταστρέψει την ζωή στο γυμνάσιο, κοροϊδεύοντας με.

Ο πρώτος που αναγνωρίζω είναι ο Σπύρος. Θέλω να τον βρίσω και μόνο που τον βλέπω. Στιγμές που με έκανε να νιώθω σαν σκουπίδι περνάνε μπροστά από τα μάτια μου και απλά θέλω να τον πλησιάσω και να τον χαστουκίσω, όσο πιο δυνατά μπορώ.

Αυτός ήταν που με κορόιδευε πιο πολύ από όλους. Δεν ξέρω τι του είχα κάνει, ποτέ δεν έμαθα. Το μόνο που ήξερα κάθε φορά που τον έβλεπα, ήταν πως εκείνος ευθυνόταν για τις περισσότερες νύχτες που έμενα ξάγρυπνη από το κλάμα. Αυτός και ο Μάριος, φυσικά. Νιώθω την οργή να με κατακλύζει, αλλά σφίγγω τα δόντια για να την εμποδίσω να βγει στην επιφάνεια.

Καταπίνω με δυσκολία, όταν τα μάτια του Σπύρου συναντάνε τα δικά μου, ανέκφραστα.