Μείνε

Κεφάλαιο 30

Άννα

Στη διαδρομή μέχρι το αστυνομικό τμήμα επικρατεί σιωπή μέσα στο αυτοκίνητο. Η διοικητής ρίχνει πού και πού ματιές σε εμένα και τον Μάριο από τον κεντρικό καθρέπτη. Για μια στιγμή έπιασα το βλέμμα της και μου χαμογέλασε με κατανόηση.

Ο Νίκος κάθεται στη θέση του συνοδηγού και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Μοιάζει απορροφημένος στις σκέψεις του, αλλά δεν έχω ιδέα τι σκέφτεται.

Όταν τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα για εκείνο το μέρος, κατάλαβε αμέσως πως κάτι πήγαινε στραβά και πήγε στην αστυνομία. Ειδοποίησε συγκεκριμένα τη διοικητή Μακρή, η οποία είναι από τις πιο ξακουστές και αγαπητές γυναίκες στην πόλη, πάντα πρόθυμη να βοηθήσει. Εγώ βέβαια την γνωρίζω λίγο παραπάνω, επειδή είναι μια από τις καλύτερες συνεργάτιδες και φίλες του μπαμπά.

Τελικά οι μόνες ουσίες που βρέθηκαν ήταν πάνω σε εκείνον άντρα, μέσα στο σακουλάκι που τον είδα να κρύβει στη ζακέτα του. Οι χειρότεροι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν: ήταν ηρωίνη. Σχεδόν πεντακάθαρη, ανόθευτη ηρωίνη σε σκόνη.

Έτσι εξηγείται που ο Μάριος είχε αποθηκεύσει το νούμερο του προμηθευτή σαν «Ηρώ». Έμοιαζε με ένα κοινό όνομα και δεν προκαλούσε υποψίες. Κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί τι κρυβόταν πίσω από αυτή την κωδικοποιημένη λέξη.

Ο Μάριος έχει στυλωμένο το βλέμμα του ευθεία μπροστά, και φαίνεται χαμένος κάπου πολύ μακριά από εδώ. Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει στο μυαλό του αυτή τη στιγμή και αν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα την όλη κατάσταση.

Δε θέλω να θυμάμαι το πόσο πληγώθηκα από εκείνον την τελευταία φορά, ούτε την άσχημη κατάληξη που είχαμε. Αυτή η κατάσταση την οποία περνάει τώρα πρέπει να μπει πάνω από τον εγωισμό μου.

Μετακινώ το χέρι μου σιγανά πάνω στο κάθισμα, μέχρι να πιάσω το δικό του. Εκείνος βλεφαρίζει, αλλά δεν αντιδράει παραπάνω. Το χέρι του είναι υπερβολικά παγωμένο.

Όταν φτάνουμε στο αστυνομικό τμήμα, κατεβαίνουμε και οι τέσσερις από το αυτοκίνητο με τη διοικητή να προηγείται. Το δεύτερο περιπολικό έχει ήδη φτάσει και οι δύο αστυνομικοί που ήταν σε αυτό οδηγούν μέσα στο κτήριο τον άντρα που θα έδινε την ηρωίνη στον Μάριο.

Μπαίνουμε και εμείς στο εσωτερικό και η διοικητής μας υποδεικνύει να καθίσουμε σε κάτι καθίσματα κοντά στο γραφείο της, μέχρι να φωνάξουν εμένα και τον Μάριο για να δώσουμε κατάθεση. Αν και ο Νίκος δε χρειάζεται να κάνει κάτι άλλο, δε θέλει να φύγει ακόμα. Μάλλον μας απασχολεί το ίδιο ερώτημα...