Μείνε

Κεφάλαιο 9

Άννα

Ζαλίζομαι τόσο που δεν μπορώ καν να ανοίξω τα μάτια μου. Τα βλέφαρά μου είναι τόσο βαριά, λες και ζυγίζουν δέκα τόνους. Και είμαι σίγουρη ότι την έχω ξανά περάσει αυτή τη φάση. Και μάλιστα πολύ πρόσφατα.

Ύστερα από αρκετή προσπάθεια, ανοίγω τελικά τα μάτια μου και τα πάντα είναι θολά. Όλο το δωμάτιο γυρίζει και ορκίζομαι ότι από στιγμή σε στιγμή το ταβάνι θα πέσει στο κεφάλι μου.

Προσπαθώ να σηκωθώ αγκομαχώντας αλλά το σώμα μου αρνείται πεισματικά. Έπειτα από αρκετή προσπάθεια ανασηκώνομαι λιγάκι και στηρίζομαι στους αγκώνες μου. Μου παίρνει λίγη ώρα αλλά τελικά καταλαβαίνω πως βρίσκομαι ακόμα στο σπίτι του Μάριου. Γυρνάω ασυναίσθητα το βλέμμα μου στην άλλη πλευρά του κρεβατιού. Δεν είναι εκεί.

Αποφασίζω να τον ψάξω και σηκώνομαι όπως-όπως από το κρεβάτι. Μόλις καταφέρνω να σταθώ όρθια συνειδητοποιώ ότι έχω μείνει με το σουτιέν και το τζιν μου, το οποίο είναι ξεκούμπωτο και στο τσακ να μου πέσει. Το κουμπώνω αναστενάζοντας και βγαίνω από το δωμάτιο. Ένα Θεός ξέρει τι έγινε χθες το βράδυ. Προσπαθώ να θυμηθώ, αλλά το μυαλό μου δεν συνεργάζεται.

Τελικά βρίσκω τον Μάριο στην κουζίνα, να έχει γυρισμένη την πλάτη και να πίνει καφέ κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Στέκομαι εκεί αμήχανα, κοιτώντας την γυμνή πλάτη του και το ελαφρώς κατεβασμένο τζιν του που φανερώνει λίγο από το μποξεράκι του, δίχως να ξέρω αν πρέπει να του πω κάτι, και τι ακριβώς πρέπει να είναι αυτό. Τελικά ξεροβήχω για να κάνω αισθητή την παρουσία μου, κι εκείνος γυρνάει απευθείας προς το μέρος μου.

-Βρε, βρε... λέει χαμογελώντας και πίνοντας παράλληλα μια γουλιά από τον καφέ του. Ξύπνησε η Ωραία Κοιμωμένη;

Γυρίζω τα μάτια μου στο ταβάνι και σταυρώνω τα χέρια στο στήθος μου. Φυσικά, ο γνωστός και απαράλλαχτος Μάριος. Τι περίμενα;

-Έλα, πάρε, λέει τότε και με το ελεύθερό του χέρι παίρνει ένα άλλο ποτήρι με καφέ από το τραπέζι της κουζίνας, έρχεται κοντά μου και μου το δίνει.

Κοιτάω επιφυλακτικά μια αυτόν και μια το χέρι του που μου προσφέρει το ποτήρι, και αναρωτιέμαι αν θα γίνει καμία έκρηξη με το που το πάρω στα χέρια μου.

-Αυτή τη φορά είναι όντως σκέτος, λέει ο Μάριος και βάζει το ποτήρι στο χέρι μου.

Μένω να τον κοιτάζω εξεταστικά για λίγο προσπαθώντας να καταλάβω αν λέει την αλήθεια, και αποφασίζω να πιω λίγο από τον καφέ για να το ανακαλύψω. Στη συνέχεια πίνω λίγο περισσότερο. Τελικά καταλήγω να αδειάζω όλο το ποτήρι σε λιγότερο από μισό λεπτό. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν.