Μείνε

Κεφάλαιο 10

Άννα

-Στοίχημα ότι θα φάει χυλόπιτα.

-Δεν κάνουν όλοι τη δουλειά σου.

-Πόσο βάζεις στοίχημα;

-Δε βάζω στοιχήματα.

-Απλά ξέρεις ότι θα χάσεις.

Τρίζω τα δόντια μου και συγκρατιέμαι να μην του δώσω καμιά ξανάστροφη, που δε θα ξέρει από πού του ήρθε.

-Η σιγουριά θα σε φάει.

-Τι ψιθυρίζετε τόση ώρα εκεί πέρα; λέει ο Σπύρος από το πίσω κάθισμα και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

-Λέμε ότι ο φίλος σου από δω πρέπει να σταματήσει να πηγαίνει σαν χελώνα, γιατί οι υπόλοιποι θα έχουν φτάσει σίγουρα, μουρμουρίζω ρίχνοντας αγριεμένο βλέμμα στον Μάριο, ο οποίος χαμογελάει πονηρά.

-Όπως ξέρεις, στον μύθο η χελώνα πήγαινε αργά σε όλη τη διαδρομή αλλά έφτασε πρώτη στο τέρμα.

Ο τύπος δεν παίζεται, αλήθεια.

-Προφανώς γιατί ήταν εξυπνότερη από σένα, του αντιγυρίζω σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος μου.

-Νομίζω ότι φτάσαμε, μας διακόπτει ο Σπύρος δείχνοντας προς το τέλος του δρόμου.

Ο Μάριος διπλοπαρκάρει στην άκρη του δρόμου και με κοιτάζει.

-Πηγαίνετε εσείς, και εγώ θα έρθω μόλις βρω θέση να παρκάρω.

-Ξέρεις, και να μην έρθεις, δεν υπάρχει πρόβλημα, του λέω με το πιο γλυκό μου ύφος κι εκείνος ξεφυσάει.

Βγαίνουμε από το αυτοκίνητο με τον Σπύρο, και αρχίζουμε να περπατάμε προς το κλαμπ που βρίσκεται στο τέλος του πεζοδρομίου. Παρατηρώ ότι πολύς κόσμος περιμένει να μπει μέσα, κάτι αρκετά λογικό μιας και είναι ένα από τα πιο φημισμένα κλαμπ στην πόλη. Ακούγεται αχνά ο ήχος έντονης μουσικής, που προέρχεται από το εσωτερικό του μαγαζιού.

-Κι αν φάω άκυρο; ρωτάει ξαφνικά ο Σπύρος.

Νομίζω ότι είναι η πέμπτη φορά που το ρωτάει αυτό σήμερα. Ή η έκτη.

-Μην ακούς τις βλακείες του Μάριου, Σπύρο. Όλα θα πάνε καλά. Και να το πας σιγά-σιγά όπως είπαμε, εντάξει;

Εκείνος γνέφει καταφατικά και χώνει τα χέρια του στις τσέπες του τζιν του. Είμαι σίγουρη ότι σε λίγο τα νύχια του θα τρυπήσουν το ύφασμα και θα αφήσουν σημάδι στο δέρμα του. Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι περισσότερο νευρικός από ότι περίμενα.