Μείνε

Κεφάλαιο 31

Άννα

Τρίβω νευρικά τα χέρια μου, όσο η Λουκία με κοιτάζει χαμογελώντας. Για την ακρίβεια, υποθέτω πως χαμογελάει. Δεν μπορώ να κατανοήσω ποια ακριβώς είναι η έκφρασή της. Στρέφω το βλέμμα μου στους τοίχους, στο ταβάνι, στην πόρτα. Έχω αρχίσει να νιώθω πολύ άβολα και νομίζω πως θα πεθάνω από ταχυκαρδία. Σίγουρα θα πεθάνω.

Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Μάριος, ο οποίος συνοδεύεται από τον υπαστυνόμο ο οποίος μου πήρε κατάθεση. Οι παλμοί μου αυξάνονται όταν η ματιά του Μάριου συναντάει τη δική μου.

Στ' αλήθεια πεθαίνω. Δεν προλαβαίνω καν να κάνω τη διαθήκη μου.

Ο υπαστυνόμος γνέφει στην διοικητή και κλείνει την πόρτα του γραφείου, όσο ο Μάριος προχωράει προς το μέρος μας. Η Λουκία του υποδεικνύει να καθίσει στην καρέκλα δίπλα μου κι εκείνος το κάνει. Αποφεύγω να τον κοιτάξω και έχω την αίσθηση πως κι εκείνος έχει στυλώσει το βλέμμα του αλλού.

Η Λουκία χτυπάει ρυθμικά το στυλό της πάνω στο γραφείο. Έπειτα από μερικά λεπτά σιωπής, ξεροβήχει.

-Λοιπόν; λέει.

Σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω πως απευθύνεται στον Μάριο. Παίρνω το κουράγιο και γυρνάω το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. Είναι σε καλύτερη κατάσταση από πριν, και χαίρομαι για αυτό, αλλά νιώθω άβολα να βρίσκομαι δίπλα του. Αφού η ιστορία είχε αίσιο τέλος, γιατί να μην μπορώ να φύγω από εδώ;

-Μάριε; λέει ξανά η Λουκία.

Εκείνος ξεροκαταπίνει και κλείνει στιγμιαία τα μάτια του. Όταν τα ανοίγει ξανά, με κοιτάζει. Με κοιτάζει έντονα.

-Πάρε τον χρόνο σου, του λέει η Λουκία βουλιάζοντας πίσω στην καρέκλα της.

Μα τι συμβαίνει, τέλος πάντων;

-Άννα..., λέει ο Μάριος και από εκείνο το σημείο και μετά, δεν σταματάει να μιλάει.

Μου εξηγεί ότι ποτέ δε με απάτησε. Ότι ποτέ δεν ήθελε να με απατήσει. Ότι πίσω από όλα κρυβόταν ο πατέρας του. Ότι αναγκάστηκε να παίξει το παιχνίδι που ήθελε εκείνος, επειδή φοβήθηκε για μένα. Ότι η κοπέλα με την οποία τον είδα να φιλιέται, δεν ήταν παρά ένα πιόνι στο παιχνίδι αυτό. Ότι τα έκανε όλα επειδή ήθελε να με προστατεύσει. Ότι μίσησε τον εαυτό του για όλο τον πόνο που μου προκάλεσε. Ότι δεν είχε άλλη επιλογή.

Για λίγο μένω να τον κοιτάζω, αμίλητη. Στρέφω το βλέμμα μου στη Λουκία, αναζητώντας κάποια επιβεβαίωση, κι εκείνη γνέφει καταφατικά.