Μείνε

Κεφάλαιο 17

Άννα

-Όχι, λέω κατηγορηματικά μπαίνοντας στο υπνοδωμάτιο, με τον Μάριο να με ακολουθεί.

-Σε παρακαλώ, κλαψουρίζει και ξεφυσάω.

-Είπα όχι, Μάριε, λέω βάζοντας τα χέρια στη μέση μου, και γυρνάω προς το μέρος του.

-Γιατί όχι; ρωτάει εκείνος εκλιπαρώντας με με το βλέμμα του.

Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον Μάριο να παρακαλάει για κάτι. Φαίνεται σχεδόν αστείο.

-Όχι, Μάριε, δε θα έρθω να σε βοηθήσω στο νηπιαγωγείο, επιμένω κι εκείνος σκύβει ελάχιστα το κεφάλι του και παίρνει μια δήθεν θλιμμένη έκφραση.

-Έλα βρε Άννα, δεν είναι και τόσο τρομερό, συνεχίζει τα παρακάλια.

-Δική σου δουλειά είναι, όχι δική μου. Να τα βγάλεις πέρα μόνος σου λοιπόν.

-Θα σου χρωστάω χάρη, ρίχνει τότε το τελευταίο του χαρτί και ανασηκώνω το ένα μου φρύδι.

-Ό, τι χάρη θέλω; ρωτάω χαμογελώντας καταχθόνια.

-Ό, τι χάρη θες, απαντάει αμέσως ο Μάριος, όμως στη συνέχεια παρατηρεί καλύτερα το βλέμμα μου. Όπα, μικρή, όλα κι όλα. Να ξέρεις το κορμί μου δεν το ξεπουλάω.

Αναστενάζω και γυρίζω τα μάτια μου. Πόση ηλιθιότητα μπορεί να είναι συγκεντρωμένη σε έναν άνθρωπο;

-Τέλος πάντων, σύμφωνοι, λέω ενώ έχω ήδη στο πίσω μέρος του μυαλού μου την «χάρη» που θέλω.

-Το ήξερα ότι θα σε πείσω στο τέλος, λέει εκείνος θριαμβευτικά. Δεν υπάρχει θηλυκό που να αντιστέκεται στην γοητεία μου.

-Άρα υποθέτω ότι έχεις καλή σχέση με τις σκούπες, λέω χαμογελώντας διαβολικά.

-Ε; κάνει μπερδεμένος.

-Τίποτα, τίποτα, κάτι δικά μου, απαντάω κατευθείαν.

Εκείνος με κοιτάζει καχύποπτα, αλλά δε ρωτάει κάτι παραπάνω.

-Ωραία, χάρηκα που τα είπαμε, λέω κουνώντας τα χέρια μου και κάνω να βγω από το δωμάτιο, επειδή νιώθω πως έχει ήδη αρχίσει να γίνεται ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα.

Προηγουμένως είχα μπει για μπάνιο ώστε να ξεβγάλω το αλεύρι από τα μαλλιά μου, και νομίζω πως ο Μάριος με παρακολουθούσε από την κλειδαρότρυπα ή κάτι τέτοιο, γιατί με το που τέλειωσα βρισκόταν ακριβώς έξω από την πόρτα. Για να έχει την ευκαιρία να με δει, όπως είπε, να μην φοράω τίποτα άλλο πέρα από μια πετσέτα.