Yolculuk başlasın💙
Hamaset: Yiğitlik
~~
Gece mi?
Gündüz mü?
Siz hangisini daha çok seversiniz?
Bana sormayın çünkü anlatırsam başlarız.
Peki.
Ben geceyi gündüze bağlayan en zifiri vakitte doğmuşum.
Abim anlatır.
Kasım'ın en soğuk günleriymiş. Dışarı bir adım atar atmaz titrermiş insan. Öyle soğukmuş ki insanlar o soğuğun üstüne soğuk tanımazmış. Ama benim doğumumun sabahı öyle güzel bir güneş sarmış ki havayı, insanlar dışarı atmış kendini. Hatta anlatır bana;
O gün sırf benim için arkadaşlarını ekmiş.
'Neden' diye sorduğumda verdiği cevap güldürürdü beni.
'En parlak güneş, bizim evimizdeydi çünkü.'
Abim benim her şeyimdi.
Ondan başka kimsem de yoktu.
Annemi, babamı ve ablamı trafik kazasında kaybetmiştim. Abimin söylediğine göre o arabanın içinde ben de varmışım ama bana bir şey olmamıştı.
Yaşım daha ikiyken olmuş bu kaza. Bu yüzden hatırlamam ben. Ama abim her şeyiyle hatırlıyordu.
Zeki ve nazik biridir benim abim. Ama damarına bastın mı içinden manyak biri çıkardı.
Kahverengi saçları ve aynı renk gözleri vardı. Tıpkı benim ki gibi... Yakışıklı ve yapılıydı. Mahallemizdeki tüm kızlar ona hastaydı. Ama onun gözü sadece birini görüyordu.
Ayşin..
Ahu gözlü, destansı güzelliğe sahip kadın.
İkisi de birbirine deli gibi aşıktı. Kısmet olursa yakında istemeye gideceğiz abimle.
"Mihra!" diyen sesle irkilip arkamı döndüm.
Güldü. "Korktun mu?"
Gözlerimi kıstım.
"Niye sinsice yaklaşıyorsun abi?" Gülümsemesini genişletip bana doğru geldi.
"Ne sinsice yaklaşması kızım, gayet normal bir şekilde yaklaştım ama sen nasıl dalmışsan artık..." Dedi ve bana doğru eğilip gözlerini kıstı.
"Leyla mı oldun yoksa?" Göz devirip önümdeki sayfası açık test kitabıma baktım.
"He Leyla oldum!"
"İçimden Erol Taş baba çıkmasını istemiyorsan böyle şeyleri aklına sokma bile." Dedi ve başıma bir öpücük kondurup geri çekildi.
"Daha önemli işlerim var. Öyle meselelerle uğraşamam." Dedikten sonra elime kalemimi alıp ilk soruya baktım.
"Aferin çirkinim." Dedi takdir edercesine sonra gidip koltuğa attı kendini.
Önüme dönüp testime odaklanmaya çalıştım.
"Abi! Çoraplarını kapımın önünden alır mısın ya." Dedim sinirle.
Abim odasından çıkıp sırıttı.
"Aaa senin odaya mı gelmişler oysa ki benim odaya gelmelerini söylemiştim." Demesiyle tek gözüm seğirdi.
"Pis çocuk, al şu çoraplarını çabuk!" Çıkışıma gülünce daha çok sinirlendim ve hafif geri çekilip top haline getirdiği çoraplarına bir tane vurdum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ATEŞBAR
Teen Fiction"Korkuyor musun benden?" Diye sordu. Dürüst davranıp başımı salladım. Önce sessizlik oldu. Sonra çenemde elini hissettim. Yüzümü kendisine çevirip gözlerimi yeşilleriyle buluşturdu. Adem elması hareket etti. "Neden?" Dedi. Sessiz kaldım. "Cevap ve...
