ATEŞBAR

6. Bölüm《Meyyit》

Yeni Bölüm geldiii✳️

İyi okumalar 😊

Meyyit: Ölü

                                                 ~~

Birinci dönem bitmişti. Son sınıfta karne heyecanı pek kalmasada okul birincisiydim. Kızlarla vedalaşıp eve gittiğimde önce biraz dinlendim sonra yemek yaptım ve abim gelene kadar salona geçip bir tane film açtım.

Abimin gelmesine yakın çoktan bitirdiğim filmi kapatıp mutfağa geçtim ve yemekleri ısıttım. Ardından sofrayı hazırlayıp masaya oturdum. Beş dakika olmadan önce kilit sesini duyup sonrada kapının açılma sesini duyunca dudaklarım kıvrıldı.

Ayağa kalkıp iki adım atmıştım ki abimin yanındaki adamı görmemle gülüşüm yavaşça bozuldu.

"Lütfen, buyrun Duhan Bey." dedi abim. Sertçe yutkunup şaşkınlıkla o adama baktım. Onu en son görmemim üstünden yaklaşık bir ay geçmişti. Onunda zehirleri üstümde dolanırken abimin bana doğru gelmesiyle görüş açımdan çıktı.

Abim alnıma bir öpücük kondurdu. "Bugün Duhan Bey misafirimiz olacak." Dedi. Sorarcasına baktım. Gözlerini yumup açtı. Bu sonra anlatırım demekti. Başımı sallayıp ayaklarımı hareket ettirdim ve ona doğru yürüdüm.

"Hoş geldiniz, kabanınızı alayım." Dememle keskin bakışlarını çekip başını salladı.

"Hoş bulduk, teşekkürler." Dedi ve kabanını çılarıp uzattı. Kabanını alıp mutfaktan çıktım ve portmantoya ilerleyip elimdekini astım. Mutfağa geçmeden derin bir nefes alıp verdim ve ayaklarımı hareket ettirdim.

Sessizce tabağıma gömülmüş yavaş yavaş yemeğimi yerken "karne nasıl?" Diye soran abimle omuz silktim.

"Her zamanki gibi." Dedim. Abim güldü.

"Yine birinciyiz anlaşılan. Bu sefer ne hediye istersin?" Çatalımı bırakıp arkama yaslandım.

"Amcamlarla Eskişehir'e gitmek istiyorum." Dememle aynı anda tabağa düşen iki çatal sesi duydum. Bakışlarım karşımdaki adamı buldu. Kaşları çatılmıştı. Gözlerimi hızla kaçırıp abime baktım. Abim sinirlenmişti.

"Onların hayatımızda yeri yok." Kaşlarımı çattım. "O bizim amcamız ve pekala hayatımızda yerleri var." Abim alayla gülümsedi. "Ne amcası kızım! O adam şerefsizin teki." Demesiyle hızla yerimden kalktım.

"Amcamız hakkında böyle konuşamazsın. O iyi biri." Abim kaşlarını sertçe çattı.

"Ne iyisi lan, bugün seni onun yanına göndersem ne yapar biliyor musun?!" Alayla baktım.

"Ne yaparmış?"

"Seni o şerefsiz kayınbiraderiyle evlendirir." Şaşkınca baktım.

"Ne!" Abim başını salladı.

"Onunla her konuştuğumuzda aynı konuyu açıyor şerefsiz. Bu yüzden onunla artık iletişime geçmiyorum. Sende geçmeyeceksin." Dedi ve yerinden kalkıp ellerini kollarıma koyup kendine çekip sarıldı.

"Ben seni kimselere vermem kızım. Sen, ben, Ayşin beraber yaşlanacağız." Dedi. Abimin bana asla yalan söylemeyeceğini bildiğim için koşulsuz inandım ona.

Ellerimi kaldırıp beline sardım ve gülümsedim. "Harika bir gelecek fikri." Dedim. Sonra bakışlarımı çevirince onun arkasına yaslanmış bizi izlediğini gördüm. Gülüşümü bozup kollarımı çözdüm ve abimden ayrıldım. Abim gülümseyip zehirli yeşillere baktı.