Bu Benim Öyküm

32. Bölüm❤

Kendimi çok yorgun hissediyordum. Çekmeceden Defne'nin kıyafetini elime alıp yatağıma uzandım.

Kıyafetini burnuma götürdüğüm an onun güzel kokusunu ciğerlerimde hissettim.

Bu kısa sürede benim kızım olmuştu. Ne kadar süre o şekil kaldım bilmiyorum.

Defne'nin kokusunu içime çektikçe gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu.

Odanın kapısı açılmasıyla Kadir girdi içeri. Yanıma uzanıp kendine çekti beni.

"Güzelim daha iyi misin?"

"Değilim Kadir. Hani Defne'yi bizden alamayacaklardı?"

"Planladığım gibi ilerlemedi. Özür dilerim."

Ani hareketle Kadir'den uzaklaştım.

"Benden özür dileme. Tamam mı Kadir? Benden özür falan dileme. Ya özür dileyince Defne yanımıza mı gelecek. Özür dileyince yaşadıklarımız geçecek mi?"

"Haklısın Birce geçmeyecek, Defne geri gelmeyecek ama ne yapabilirim? Ben ne yapabilirim söyle bana? Ben böyle olsun ister miydim? Görmüyor musun ne kadar çabaladım? Hâlâ da çabalamaya devam ediyorum. Artık suçlayacak birini arama Birce. Yapma bunu."

"Yalnız kalmak istiyorum. Çık."

"Birce."

"Kadir çık dedim."

Kadir çaresizce yanımdan kalktı. Bu böyle olmamalıydı. Bunu hak etmiyorduk.

☆☆☆☆

Sabah telefon sesi ile uyandım arayan Arin'di.

"Ohooo Birce hâlâ uyuyor musun be kızım. Haydi kalk kalk öğlen oldu neredeyse."

"Noldu Arin?"

"Sana iyi bir haberim var. Ben artık yürüyebileceğiiimmmm."

Hiçbir tepki vermemiştim. Tabiki sevinmiştim hayatına kaldığı yerden devam edebilecekti ama bu sevinci dışıma yansıtamamıştım.