Bu Benim Öyküm

40. Bölüm❤

Hastaneden çıkmıştık. Yol boyunca ikimizde sessizdik.

Her şey yolunda giderken biran da sanki sihirli değnek ile birileri hayatımıza dokunup mahvediyordu.

Sessizliği telefonumun melodisi bozdu. Telefonu cebimden çıkardığımda arayan kişinin Arin olduğunu gördüm.

"Birce bebeğim iyi misin?"

"Arin ver kızım ile konuşayım iyi mi benim yavrum?"

Anlaşılan olanları annemlere de söylemişlerdi.

"Arin anneme verir misin?"

"Tabi kuzum veriyorum şimdi."

"Yavrum, kızım iyi misin annem?"

Annemin sesini duymam ile gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı.

"Değilim anne. Ben hissedemedim. Ben anne olmayı başaramadım."

Gözyaşlarım yerine hıçkırıkları bırakmıştı.

Annem bir yandan ben bir yandan hıçkıra hıçkıra ağlıyorduk. Kadir elimden telefonu aldı.

"Emine anne hazırlan size geliyoruz seni de alıp bize gidelim. Hem Birce'ye de iyi gelmiş olur."

"Allah senden razı olsun oğlum."

"Senden de annem."

Bir kez daha Kadir'e ait olduğum için şükrettim.

Eve gidip annemi de alıp bize gelmiştik.

Ben odama çıkıp uzandım. Doktor dinlenmemi söylemişti.

Ara ara ağrılarım yine oluyordu ama bu normalmiş.

Annem yanıma geldi.

"Anne lütfen bir şey sorma!"

Yatağımın kenarına oturdu. Bende başımı annemin dizine koydum. Aynı eski zamanlar gibi saçımı okşadı.

"Neden tam her şey yoluna girmişken illa bir sorun ortaya çıkıyor anne, neden? Dayanamıyorum artık ben!"

"Şşt tamam yavrum. Böyle konuşma. Bu da allahın bir imtihanı. Belki hayırlı değildi senin için. Belki hamilelik sürecin iyi geçmeyecekti. Belki doğumda bir sorun olacaktı. Yani her şerde bir hayır vardır yavrum. Sen dua et bol bol. Bu hâline de şükret."

"2 aylıkmış anne."

"Bir daha olur yavrum canını sıkma ikinizde daha gençsiniz. Haydi sen şimdi yat dinlen ben yarın sabah yine gelirim."

"İyiki benim annemsin."

"İyiki benim kızımsın."

Annem odadan çıktı. Kadir annemi eve bırakıp vakit kaybetmeden eve döndü.

Odanın kapısı açıldı. Kadir büyük adımlarla yanıma yattı.

Beni kendine doğru çekti. Başımı göğsüne koydum. Yüzüne bakamıyordum.

"Bana bak Birce. Yapma böyle gözlerimin içine bak. Yüzüme bak."

Bakamıyordum. Kadir'in yüzüne bakamıyordum.

Kadir den, benden bir parça olacaktı ama ben bunu başaramamıştım.

"Bakamıyorum Kadir. Ben bir bebeğe bile sahip çıkamadım."

"Senin bir suçun yok Birce anla artık bunu. Ağlayıp kendini daha fazla yorma. Hadi yat dinlen artık."

"Defne, Defne nerede?"

"Emine annelerde."

Bebeğimi kaybetmiştim ama yaşama sebebim vardı.

Kadir... şükür sebebim...

Evetttt canlarımm bölümü nasıl buldunuz yorumlarınızı bekliyorum❤ yıldızı parlatmayı unutmayın❤

Keyifli Okumalar❤

Instagram Hesabım: @sude_den_oykuler