Bu hareketim ile Kadir yıkılmıştı. Ama artık umrumda değildi.
Artık kendi yoluma bakacaktım. Artık kimseye taparcasına bağlanmayacaktım. Artık kimseye güvenmeyecektim.
Eve geldiğimde Arin haberleri izliyordu. Endişeli gözüküyordu ben ise yıkık, paramparça. Beni gördüğü an ayağa kalktı.
"Güzelim bu ne hâl?"
"Arin, bana o kelimeyi kullanma artık, lütfen."
O kelime bana Kadir'i hatırlatıyordu.
Kopamıyordum lanet olsun ki Kadir'i sevmekten vazgeçemiyordum.
"Bitti Arin. Her şey bitti artık."
"Tamam bebeğim geçicek. Bu da geçecek hep birlikte aşacağız."
Sıkı sıkı sarıldım. Saatlerce Arin'in omzunda ağladım. İyi gelmişti. Sonra Arin'e döndüm.
"Geldiğimde çok endişeli görünüyordun bir sorun mu var Arin?"
"İş ile alakalı. Hem bizim meslekte ne zaman sorun bitmiş ki şimdi sorun olsun dimi yani?"
Birlikte mutfağa gittik bir şeyler hazırladık. Bu kız bana iyi geliyordu.
Bir yandan yemek yiyor bir yandan da sohbet ediyorduk.
"Birce aslında sana anlatmam gereken bir mesele var."
"Dinliyorum Arin."
"Benim Ağrı'ya geri dönmem gerekiyor. Biliyorsun görevim orada. Bir süreliğine sadece izin alabilmiştim. Ama seni bu şekilde bırakıp gitmek içime sinmiyor."
"Bende seninle geleyim."
"Sen ciddi misin Birce?"
"Tabi ya ciddiyim. Bende orada başlarım göreve. Yeni bir düzen kurarız. Hem benim içinde çok iyi olur."
"Ama ailen. Sonuçta onlar burada yaşıyor ve düzeni var."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bu Benim Öyküm
Romansa17 yaşında hayalleri polis olmak isteyen kızın verdiği mücadeleyi anlatan ve aynı zamanda polis olduktan sonra ki karşısına çıkan zorlu süreci ilerletmeye çalışan bir yaşam hikayesi.
