காவல் வீரா - 2 (ரக்ஷவனின் சாகச பயணம்)

உளவாலி மகன்கள்

நீலகிரி மாவட்டம்

அந்தி பொழுதில் மலையடி சேரும் அந்தச் செங்கீற்றுக் கதிரவன், இன்று ஏனோ அதி விரைவாய் மேற்கு நோக்கி பயணித்திருக்க.. அதற்குள் பொழுது முடிந்ததா? என கேட்காதக் குறையாக, பறவைகள் தத்தம் கூடுகளை சென்றடையும் அந்தத் தருணத்தில், பவுர்ணமிக்கு இன்னும் ஒருநாள் அவகாசம் இருக்கையிலும் ஏனோ இன்றைய இரவுப் பொழுதின் நிலவு, 

பௌர்ணமியின் நிலவு போல பிரகாசமாகவே தெரிகிறது.

இத்தகைய ரம்மியக் காட்சிகள் அவளை சுற்றி இருந்தாலும், இவையனைத்தையும் ரசிக்கும் நிலையில் இல்லாத அவளின் மனம், பதினான்கு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நடந்த நிகழ்வை எண்ணி அன்றைய தினம் முழுவதும் பதைபதைத்துக் கொண்டிருந்தது. 'மகாராணி! இன்னைக்கு ஏன் அவளோட நெனப்பாவே இருக்கு எனக்கு? அவளுக்கு ஏதாவது பிரச்சனையா? அப்டி இருந்தா என்கிட்ட சொல்லிருவாளே. அவகிட்ட பேசி ஒரு வாரத்துக்கு மேல ஆச்சு. எப்டியாச்சும் இன்னைக்கு பேசிறனும்' தேவயாசினியை எண்ணி குழம்பிய தன் மனதை 'இரவு 

பேசலாம்' என சமாதானம் செய்திருந்தாள், சங்கரி.

அந்த மாலை பொழுது வேகமாகவே கடந்துவிட்டது. இரு தினங்களாக உடல்நிலை சரியில்லாமல் அறைக்குள்ளேயே இருந்தவள், இன்றுதான் கொஞ்சம் வெளியில் நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறாள். இப்போது, வீட்டில் உள்ள அனைவரும் அவரவர் வேலையில் மும்முரமாக இருக்க.. இரவு உணவினை தயார் செய்துக் கொண்டிருந்தவள், விரைவாகவே சமைத்து முடித்துவிட்டு, யாரும் தன்னை கண்காணிக்கவில்லை என்பதையும் உறுதி செய்துக்கொண்டு, தனது அலைபேசியை எடுத்துக்கொண்டு மொட்டைமாடிக்கு விரைந்தாள். ஆனால், அவளறியாமலே அவளை கண்காணித்தது அவளின் மூத்த மகன் ஹர்ஷவர்தனனின் கண்கள்.
அவள் மொட்டைமாடி படியில் பதுங்கிப் பதுங்கி செல்வதை கண்டு சந்தேகப்பட்ட அவனின் கண்கள், இப்படி இந்த இரவு வேளையில் பதுங்கி செல்ல அவசியம் என்ன வந்தது? என்பது புரியாமல், அதன் காரணத்தை