Ontsnapt aan de Wraak

34. Terugkeer

Terug in het kamp werden ik en mijn konijn juichend onthaald. Niemand keek me vreemd aan of vroeg waar ik was geweest, dus ik vroeg me af welke smoes Kye ze had verteld. We besloten de rest van de dag op dezelfde plek te blijven, aangezien we allen moe waren van het lange reizen en de rust goed konden gebruiken. Bovendien zou het de laatste avond zijn dat we allen samen waren, en dus gebruikten we de tijd om afscheid te nemen.

We besteedden de dag met spelletjes spelen. Liam had een pak kaarten uit zijn tas gehaald en we zaten lachend te pesten. Ik won bijna altijd, aangezien ik vanaf het begin al meteen wist welke kaarten de anderen hadden en wat voor strategie ze zouden gebruiken, maar af en toe verloor ik expres om niet verdacht over te komen.

De enige die enigszins in de buurt kwam om me te overtroeven was Kye, die het op een of andere manier soms voor elkaar kreeg iets anders naar mij toe te denken dan te doen. De eerste keer dat dat was gebeurd had ik hem met stomme verbazing aangekeken, maar het werd steeds leuker om hem uit te dagen en te proberen los te peuteren wat zijn volgende zet zou zijn. Zo kwam het dat terwijl de anderen simpelweg zaten te pesten, Kye en ik in een soort mentale competitie verwikkeld waren.

Ik merkte verrast dat ik ervan genoot. Het was een soort puzzel om Kye's gedachten te lezen en het beviel me wel dat het een keer een uitdaging was om iemand te doorgronden. Volgens mij vond Kye het ook wel grappig, want af en toe zag ik zijn mondhoeken opkrullen in een kleine lach als het hem lukte me net van zich af te houden.

Na een tijdje werden we het spel zat en besloten het konijn dat ik had meegebracht klaar te maken voor het avondeten. Ik stond op om te helpen, maar Ysbel dwong me gelijk weer te zitten en te rusten, zeggend dat ik het konijn al had gevangen. Dus vouwde ik mijn handen achter mijn hoofd en ging op mijn rug op de grond liggen.

Ik luisterde naar het geklets en gelach van de anderen en even kwam de gedachte in me op dat ik ze zou gaan missen. Snel duwde ik die gedachte echter weer weg. Ik? Die zwakke, irritante mensjes missen? Ik dacht het dus echt even niet.

Ik voelde dat Kye vanaf het kampvuur naar me toe was gelopen. Het was grappig, ik herkende ondertussen het patroon van zijn gedachten zo goed dat ik hem uit duizenden zou kunnen herkennen. Voorzichtig kwam hij naast me zitten.

"Hoe ga..."

"Het gaat prima," onderbrak ik hem vinnig.

Mijn stemming sloeg om. Ik had geen zin om het alweer met hem erover te hebben. Het was al erg genoeg dat ik eerder zo zwak naar hem over was gekomen, dat zou me niet weer gebeuren.

"Weet je het zeker?"

"Hoe zou ik zoiets niet zeker weten? Ik ben het toch, dan weet ik hoe ik me voel. Zit me niet zo te pushen."

Kye keek even verbaasd en gekwetst door mijn verdedigende toon, maar knikte toen enkel.

"Oke, prima," zei hij, om vervolgens op te staan en weg te lopen.

Geïrriteerd keek ik hem na. Waar bemoeide hij zich mee?!

Nu mijn rust verstoord was door Kye, ging ik geërgerd rechtop zitten. Ik keek naar waar de anderen het konijn aan het braden waren. Ysbel slaakte een kort gilletje en probeerde iets terug te geven dat Trey blijkbaar in haar schoot had gegooid, maar Trey weigerde het aan te nemen en dook weg.

Ik keek hoe ze aan het dollen waren, maar waar ik er net van had genoten ze zo vrolijk te zien, voelde ik nu niks.

Ik draaide mijn rug naar ze toe en focuste me op mijn handen. Ik keek hoe mijn vingers bewogen en legde ze neer op de bosgrond. De magie in me borrelde naar boven zonder dat ik het bewust op hoefde te roepen. Ik stond in contact met alles om me heen. De planten, de wormen die tussen hun wortels door de grond kropen, de vogels die zongen in de boomtakken, de dode lijkjes van insecten die langzaam opgeruimd werden door hun soortgenoten.