ANLAŞMALI İNTİKAM

Bölüm 1

Merhaba ben Masal. Hiç bir zamn söz dinlemeyen başına buyruk ve durdurulamaz bir kızım. Bu yüzden yıllar önce ailemi en büyük hayalimi gerçekleştirmek için evi terk ettim. Yaklaşık 4-5 senedir ailemi görmüyorum. Evet onları deli gibi özlüyorum. Mesela yakışıklı ve sempatik abimi , pimpitikli ablamı ve dünyalar tatlısı annemi. Ama hiç biri bana destek olmadı. Ve bu hayatta beni yalnız bıraktılar. Artık bir ailem yok. Ama ben onunda çözümünü buldum. Mutfağımda çalışanlar benim Ailem oldu. Biz onlarla hiçbir zaman işçi patron olmadık. Iki sene aşçılık okuyup daha sonra ünlü bir şef olmak için çabaladım. Ve başardım da. Şimdi kocaman bir restoranım var. Ama ailemin beni bulmaması için bunun bilinmemesi gerekiyordu ve şu an kimse bilmiyor.

Sabah erkenden uyandım. Ilık duşunu alıp üzerime en rahat kıyafetlerimi giydim. Bu gün büyük bir iş anlaşması yapacaktık. İhtiyacımız var mıydı? Hayır tabiki . Ama asıl amaç en yüksek yere çıkabilmekti. Ne ara bu kadar işkolik oldum bilmiyorum. Ama seviyorum kendimi sadece işime veriyorum ve tüm kötü şeyleri unutuyorum. Evden çıkıp arabama bindim ve restoranımın yolunu tuttum. Kapıdan girer girmez:

" Hadi bakalım bu gün büyük bi organizasyon için gelecekler. Şartlarda anlaşırsak yemek işini biz alıcaz ." Bu sözümü duyan bazı çaylakların yüzleri düşsede hemen işe koyuldular.

" Günaydın Masal . Bu gün baya enerjiğiz? " bana doğru yaklaşan Buse ye bakıp hafif gülümsedim. Onunla yarışmada tanışmıştık. Ne kadar birinci ben olsamda arkadaşlıkta o birinci olmuştu. Ve yıllardır beraberiz. " Sanada günaydın . Umarım herşey hazırdır.çünkü içindeki canavar ortaya çıkabilir. " Gözlerini devirip bana bakmaya başladı.
" Ah hayatım bunu hakaret olarak algılarım. Tabiki hazır mutfak seni bekliyor. "

" O zaman beni kimse tutamaz. Müsteriler sende bende öğleden sonra için çalışayım. Hadi kolay gelsin. " Başka bir şey söyleyecekmiş gibi duruyordu. Kafamı yine ona çevirip " Seni dinliyorum. " dedim ve şaşkın bi şekilde bana baktı. " Bunu sonrada konuşabiliriz sanırım. " Bu kaçamak cevaplarda neydi böyle?

" Hayır şimdi söylüyorsun ve ben yemek yaparken 'acaba ne'diye endişelenmiyorum. "

" Bu sefer çok yaklaştılar Masal. Buranın benim olduğunada inanmadılar ."

"Kim inanmadığı Buse ? Kim geldi? "

" Bilmiyorum. Ama ailenden biri geldi. Normal yemek yedi. Sonra benimle konuşmak istemiş. Gittim bana sorular sormaya başladı. Çok kötü oldu."

"Tamam sakin ol. Kimse seni sorgulayamaz ve bişey kanıtlayamaz . Burası senin ve beni tanımıyorsun tamam mı?"

"Bir daha gelirse napayım ?"

"İnkar etmeye devam et anladın mı? Herşey rayına oturmuşken tekrar başa saramam. "

Arkamı dönüp mutfağa gittim. Benim bir işim kariyerim vardı. Kimseyi düşünüp beynimi yoramazdım. Tezgahın önüne geçip yemekleri yapmaya başladım. Ama kafam bu gün gelen kişideydi. Kimdi ? Neden gelmişti? Ahh parmağım . Lanet olsun. Bir bu eksikti. Neyseki yemekler hemen hemen hazırdı. Gerisini diğer şeflere devredip kendimi dışardaki banklara attım. Şimdi neden ağlıyordum ki... Bana hiç acımadan yol veren babama mı ? Bana destek olmayan anneme mi yoksa ben evden küçük bir bavulla çıkarken tek kelime etmeyen ablam ve abime mi? Unutmalıydım. Onca sene sonra onların hepsini unutmalıydım. Bankta uzun süre oturmaya devam ettim. Iş görüşmesi umrumda değildi artık çünkü ben iyi değildi. Telefonu çıkarıp Buse ye mesaj attım.

Ben İyi değilim. Sana güveniyorum. Eve geçiyorum beni merak etme...

Telefonu cebime koymadan mesaj geldi. Ah Buse her zaman hızlıdır.

Tamam canım gözün arkada kalmasın. O iş bende :)

Arabamı restoranın parkında bıraktığım için yürüyerek eve gittim. Kapıdaki süpriz den haberim olsaydı belkide gitmezdim. Abim oradaydı. Tam kapının dibine oturmuş beni bekliyordu. Bu imkansız bişeydi . Beni bulmaması gerekiyordu. Kaçmalıydım . Arkamı dönüp adım attım. Adımlarımı hızlandırmalıydım. Ama onu çok özlemiştim . Yavaş yavaş yürümeye devam ettim.

"Masal ....."
Duyma Masal . Devam et . Kimsesiz yalnız hayatına devam et.

"Masal diyorum sana. Bana bak ."
Ne zaman bu kadar yakınıma gelmişti. Kolumu tutup beni kendine çevirdi.

" Bana bak abicim lütfen . Bak ben geldim. " Çenemi tutup kafamı kaldırdı. Ama ben gözlerine bakmadım . Ben onları terk etmiş olabilirdim ama ben bu yalnızlığı hak etmemiştim.

" Abicim yapma böyle. Ben seni çok özledim. Ailen seni çok özledi. " Bunu bana yapmaya hakları yoktu. Ben herşeyi geride bırakmışken onlar yeniden hayatıma giremezdi.

" Ben istemiyorum. Hayatıma yeniden dahil olun istemiyorum. Ben alıştım artık yalnız kalmaya alıştım. Hiç birinizi istemiyorum. "

" Masal biliyorum kırgınsın. Ama zamanı değil. "

" Neyin zamanı değil hah ? Ne istiyorsunuz benden. Rahat bırakın beni artık. " bağırmaya başlamıştım. Bu beni güçlü gösterecekti . Evet bunu yapmalıydım .

" Kes sesini! Konuşucaz..."

" Istemiyorum. "

"Masal yeter artık. Saçma inadından vazgeç."

" Saçma mı? Hepiniz beni yalnız bıraktınız. Onca sene tek başıma yaşadım. Hiç düşündünüz mü bu kız napar diye ."

"Konu bu değil anladın mı?"
Abimin git gide kısılan sesi neyin alametiydi bilmiyorum. Ama iyi değildi.

" Ablam... ablamız Burcu öldü. Anladın mı ? "

" N-ne nasıl yani? B-bu imkansız benim ablam olmaz... "

Arkadaşlar bu benim üçüncü kitabım. Ilk ikisini beğenmediğim için yazmayı bıraktım... umarım bunu beğenirsiniz :)