ANLAŞMALI İNTİKAM

BÖLÜM 34(final part1)

   Poyraz'dan...

   Hayat benden hep fedakarlık yapmamı istedi. Yaptımda... İlki Umut içindi...Ablamın oğlunu yani yiğenimi annesiz babasız koymamak için hiç tanımadığım biriyle evlenmemdi. Diğeriyse kanımdan kendi canımdan olan için... Bu güne kadar yaşadığım herşeyi yok sayarak onu seçtim. Şimdi içerde ölüm kalım savaşı verirken tek yapabildiğim oturup beklemek. Ameliyathanenin kapısı açılınca oturduğum yerden kalkıp doktorum karşısına dikildim.

   "Nasıllar ? İyimiler söylesene!"

Karşımda duran adam kafasını olumsuz şekilde sallayınca tutunacak bir yer aradım. Her zaman olduğu gibi babam tutmuştu yine elimi....

     "Anneyi ve bebeği kaybettik. Zaten riskli bir doğum olacaktı. Buna birde erken doğum eklenince ikiside kaldıramadı bu durumu... Üzgünüz..."

   Doktor uzun koridor boyunca yürürken sadece adım sesleri kulağımda yankılanıyordu. Yine yalnızdım. Kimsesizdim... Bu güne kadar kurduğum tüm hayaller yerle bir olmuştu.

    "Poyraz oğlum kalk hadi..."

    "Ben benim yüzümden oldu baba... Ona istediği değeri sevgiyi vermedim..."

   " Hayır. Kendine haksızlık etme. Sen ona mutluluğu vermeye çalıştın. Hemde kendin bu kadar mutsuzken..."

   " Ben alışmıştım. Hayal bile kurmuştum. Umuduma bir kardeş gelecekti. Birbirlerini kıskanacaktılar. Ama şimdi..."

  "Yıpratma artık kendini..."

  
Kafamı sallayıp çıkışa doğru yürüdüm...

 

                   ♥♥♥♥

 
   Herşey  eski haline dönmeye başlamıştı. Tek fark artık daha ruhsuzdum. Gülümsemeyi unutmuştum. Sadece Umut'un yanında gülebiliyordum. Tüm iyi olan şeylerin sonu gelmişti sanki. Kafayı yeme raddesine geldiğim zaman soluğu Umut'un yanında alıyordun. Ona Masal'ı anlatıyordum. Mutlu olduğumuz kısacık zamandan kalan fotoğrafları gösterip onu unutmamasını sağlıyordum.  İlk başlarda zor olmuştu. Annesini istiyordu. Sürekli ağlama halindeydi. Bu konuda yine babam yardımcı oldu. Tüm hayatını Umut mutlu olsun diye önüne serdi. Zamanla alıştı Umut'ta Masal'ı resimlerde sevmeyi... Tıpkı benim gibi...
Özlemiştim... ilk aşkımı...İlk özlemimi...İlk sevincimi...İlk umıdumu... Geçen şu beş ayda deli gibi özlemiştim. Pişmanım...

     Çalışma odasının kapısı açılınca içeri babam girdi. Son beş ayda olduğu gibi ruhsuz bir şekilde konuştum...

   "Hoş geldin baba..."

   "Nedense hiç hoş bulmadım oğlum."

   "Bundan sonra böyle baba..."

   "Neden bunu yapıyorsun kendine... Beş ay önce bir şansın vardı ama sen elinin tersiyle ittin şansını."

   "Baba..."

   "Sus. Ben oğlumun bu halde olmasına daha fazla dayanamıyorum. Umut ve senin için tatil ayarladım. Yarın gidiyorsunuz."

    "Saçmalama baba ya... Aylin öleli bir hafta bile olmuyor ne tatilinden bahsediyorsun?"

   "Ooo Poyraz bey hiç sevmediği kadınım yasını mı tutuyor."

   "Baba lütfen..."

   "Masal seni bırakıp gitmeseydi Aylin 'in yüzüne bakmazdın. Yalan mı?"

   "Ama gitti baba...Beni ve Umut'u bırakıp gitti. Ve artık hayatımızda Masal diye biri yok."

   "O yüzden mi hala boşanma davası açmadın ha?"

   "Hayır. Sadecs zor bir süreçti unuttum. Sanki bilmiyorsun beş aydır kendimi Aylin mutlu olsun diye parçalıyorum."

   "Tamam işte yarın Umut'u da al tatile gidin..."

    "Tamam baba senden kurtuluş yok zaten."

    Babamın yüzünden küçük kurnaz bir gülümseme geçti. Odadan çıkınca bende son beş ayın kritiğini yaptım. Masal'a tokat attığım gün beni bırakıp gitti. Arama zahmetine bile girmedim. Hayatımda iki kadın vardı. Birini seçmeliydim. Masal'ı seçmiştim ama o beni seçmemişti belliki... O günden sonra tüm ilgimi Umut'a verdim ama Aylin yüzünden vicdan azabı çekiyordum. Bir gün evime gelip bebeğin tehlikede olduğunu düşük yapma ihtimali olduğunu söyleyince daha fazla karşı gelmeyip onu yanıma aldım. Masal'ı deli gibi seviyordum ama çocuğumu taşıyan kadına daha fazla yokmuş gibi davranamazdım. Yanımda kaldığı süre boyunca onu mutlu etmeye çalıştım. Bunu hak ediyordu çünkü... Ama bir kaç gün önce birden sancısı tutunca onu hastaneye getirmek zorunda kaldık. Bir iki saat süren ameliyatın sonunda ikisinide kaybetmiştim. Tamam belki Aylin'i sevmiyordum aşık değildim ama o çocuğumun annesiydi. İkiside kıymetliydi benim için... Doğmamış çocuğumu kaybetmiştim.
Oğlumız olacaktı. Aylin'le beraber gitmiştik öğrenmeye ikimizde mutluyduk o gün... Ama hayat yine mutlu olmama izin vermedi.

   Çalışma odasından çıkıp Masal'la kaldığımız odaya gittim. Asla Aylin'le beraber uyumamıştım. O sadece çocuğumyn annesiydi. Ona sadece bu sıfatı vermiştim. Çünkü benim aşkımda, hayatımda, canımda, sevdiğimde hala Masal'dı...

   Kendimi yatağa attım. Artık Masal kokmuyordu. Tamamen kaybolmuştu kokusu... Evden silinmişti hayali... Sadece fotoğraflarımız kalmıştı. Onlarıda bu oda da tuttum hep... Aylin görüp üzülmesin diye...Şimdi hiçbirinin anlamı kaşmamıştı. Yalnızdım... Gözlerimi yalnızlığa kapattım. Simsiyah gecenin beni kollarına almasını bekledim. Uyku beni kollarına çekerken son beş aydır alışık olduğun tek damla yastığıma düştü.

     Kısa bir bölüm biliyorum.
Bu finale geçiş bölümü olduğu için böyle kısa bir bölüm oldu... Her gün yeni bildirimlerle uyanıyorum voteler yorumlar... Çokk teşekkür ediyorum... Aramıza yeni katılan arkadaşlarada teşekkür ediyorum Umarım beğenirsiniz... Öpüldünüz♥

       Keyifli okumalar...